Red Spider Lily. Zbrukany

PRZYJACIEL

Wracam do poniedziałkowej rutyny. Od rana ogarniam papierkową robotę. Piję już drugą kawę i kontynuuję pracę. Słyszę stłumione głosy za drzwiami, wiem co za chwilę nastąpi. Bez pukania i żadnej zapowiedzi, do środka wpada mój przyjaciel. Nie odrywając się od zajęć, przesuwam w jego stronę teczkę z dokumentami.

- Mamy do pogadania – zaczyna.

- Owszem. Dlaczego ta umowa nie jest jeszcze dopięta? – wskazuję na nią palcem.

- Nie mówię o pracy – prostuje.

- A szkoda, bo jak zwykle coś po tobie poprawiam.

- Nie pierdol – prycha. – Miałem gorszy miesiąc...

- Chyba rok – wtrącam się.

- Oj, ktoś tu ma pełne jajca – rzuca i sięga po mój kubek z kawą, upija kilka łyków i odstawia na biurko. – No, więc różowa uciekinierka zalazła ci za skórę. Swoją drogą, dostałem sromotny opierdol za kradzież ubrań.

- Nie udawaj, że się tym przejąłeś. Znasz w ogóle jej imię?

- Na szczęście znam inne – mruży błękitne oczy, które stanowią niesamowity kontrast z jego bladą skórą i czarnymi włosami. – A – L – O – R – A – specjalnie literuje.

Odkładam na bok papiery, zamykam laptop i całą uwagę kieruję na niego. Unosi prowokująco brwi.

- Coś długo się za nią zabierasz – zauważa. – Może zakład?

- Nie tym razem – podwijam rękawy czarnej koszuli.

- Chcesz mi przyjebać? – pyta, śmiejąc się.

- Zawsze i wszędzie, ale masz zbyt reprezentacyjną buźkę – puszczam mu oczko.

- Nie tylko buźkę taką mam – znacząco się poprawia na krześle.

- Dobra, czego chcesz? – stopuję jego samouwielbienie.

- Przyszedłem na ploteczki – żartuje. – No, dobra... Panie dorosły i poważny – przewraca oczami. – Wiesz, że na imprezie znowu doszło do ataku.

- Nie wiem – po części to prawda.

- Nie wydaje ci się to dziwne? Coś w rodzaju zbiegu okoliczności? – Uważnie mnie obserwuje.

- Kto został zaatakowany i przez kogo?

- Z doniesień...

- Czyich?

- Większości. Daj mi dokończyć. Twoja różowa... - urywa. – Mam zajebistą ksywę – oczy mu błyszczą. – Różowa pantera – patrzy na mnie wyczekująco.

- Błyskotliwa – przyznaję. – Kontynuuj.

- Twoja różowa pantera była widziana na górze w obecności poszkodowanego – wyznaje dumnie.

- Pomyśl nad przebranżowieniem się. A teraz do sedna. Chcesz mi powiedzieć, że Alora drugi raz zaatakowała tego samego mężczyznę?

- Dokładnie. Z tą laską jest coś nie tak. Rozumiem, że ci się podoba, ale... - szuka odpowiednich słów.

- Nie jest tego warta – dopowiadam za niego.

- Milo, wiesz że skoczę za tobą w ogień, ale nie dam ci się wpakować przez nią w kłopoty.

- Kłopoty to moja specjalność – posyłam mu blady uśmiech.

Asmus nie zna mnie tak dobrze, jak ja jego i wolę, żeby tak zostało. Za bardzo cenię sobie naszą przyjaźń, nie mogę go stracić. Ale wiem też, że nie mogę sobie jej odpuścić. Dlaczego tak bardzo lubię komplikacje?