The Poet And the Painter

1

Hindi ko alam kung paano magsisimula. Siguro dapat kong sabihin na hindi ako naniniwala sa mga kwentong pang-matanda tungkol sa mga multo, engkanto, o kung ano pa mang kababalaghan. Pero kung tatanungin niyo ako ngayon? Ewan.

Nakaupo ako sa harap ng salamin sa banyo ng bahay ng Lola ko, pilit inaayos ang buhok kong parang pinagpag ng kalabaw. Wala namang point kasi babalik at babalik din 'to sa dating ayos. Ganito na talaga 'to simula pagkabata.

"Waylon! Bumaba ka na, maghahapunan na tayo!" sigaw ni Mama mula sa ibaba.

"Sandali po!" sagot ko, kahit alam kong wala nang silbi pa ang pag-aayos ng buhok ko.

Tumayo ako at huling beses na tiningnan ang repleksyon ko sa salamin. Sinubukan kong ngumiti pero parang pilit. Normal lang siguro 'yon. Kahapon lang nilibing si Lola.

Bumaba ako sa hagdanan, dahan-dahan, para marinig ko ang pag-ingit ng bawat yapak. Lumang bahay kasi 'to, kaya lahat may tunog. Minsan nga akala mo may naglalakad sa taas kahit wala namang tao. Kung dati, tatawanan ko lang 'yung mga ganong kwento. Ngayon, iba na.

Nasa hapag-kainan sina Mama at Papa. Tahimik. Ganito na simula nung nalaman naming wala na si Lola. Para kaming mga estatwa sa museo, nakaupo lang, walang imik.

"Kumain ka na, anak," sabi ni Mama habang inaabot sa akin ang mangkok ng kanin.

Tumango ako. "Ma, hanggang kailan po tayo dito?"

"Siguro mga isang linggo pa," sagot ni Papa habang naglalagay ng ulam sa plato niya. "Kailangan pa nating ayusin 'yung mga papeles at 'yung mga gamit ni Lola mo."

Tumango ulit ako. Isang linggo. Isang linggo para aralin ang bawat sulok ng bahay na 'to. Hindi naman kami madalas pumunta rito noon. Mga dalawa o tatlong beses lang sa isang taon, kapag may okasyon. Ngayon ko lang talaga mapapag-aralan ang bahay na 'to nang maigi.

"Waylon," tawag ni Mama. "Okay ka lang ba?"

"Ha? Oo naman po," sagot ko, kahit hindi ko rin alam kung okay nga ba ako.

"Alam kong hindi kayo gaanong close ng Lola mo pero..."

"Ma, okay lang po talaga ako," putol ko sa sinasabi niya.

Hindi naman sa hindi kami close ni Lola. Sadyang... iba lang siya. Palaging nasa sarili niyang mundo. Laging may hawak na pinsel o lapis, nagdo-drawing o nagpipinta. Minsan nga napapansin kong hindi niya alam na andoon ako sa tabi niya, nanonood lang sa kanya.

"Naalala mo ba nung bata ka?" biglang sabi ni Papa. "Laging kinukuwentuhan ka ng Lola mo tungkol sa mga painting niya."

Tumango ako. "Oo nga po. Tapos laging may kasama pang kuwento 'yung bawat painting. Parang may buhay."

"Ganoon talaga ang Mama mo," sabi ni Papa kay Mama. "Artist eh. Palaging may nakikitang istorya sa lahat ng bagay."

Napansin kong napayuko si Mama. Mahirap siguro para sa kanya. Nag-iisa siyang anak, tapos bigla na lang nawala ang nanay niya.

"Ma," tawag ko. "Pwede po bang puntahan ko 'yung studio ni Lola pagkatapos kumain?"

Nagulat si Mama sa tanong ko. "Ha? Ba't naman?"

"Gusto ko lang po tingnan 'yung mga painting niya. 'Yung mga hindi pa po natin nakikita."

Nagkatinginan sina Mama at Papa. May kung anong hindi ko maintindihang ekspresyon sa mga mukha nila.

"Sige," sabi ni Mama pagkatapos ng ilang segundo. "Pero 'wag kang magtatagal. At 'wag mong galawin 'yung mga gamit niya."

"Opo."