Forever ✘ Stay ✔

Prolouge

I started a band a year ago with my truly bestfriends. We started as a duo, just covering songs just like our idols. Hanggang sa may mga na-meet kami na dalawang tao na gusto ring magkaroon ng band like us. We try to unite, and try to be a band, obviously okay naman. Nagkakasundo kami sa iba't ibang bagay, siyempre may mga tampohan at di pagkakaintindihan. Pero nakaya namin ang lahat, and now we're celebrating our first anniversary. One year na kami, one year ng nagpapasaya ng mga tao, ng mga fans at mahal namin sa buhay. Hindi ko talaga ineexpect na makakarating kami sa ganito. It's a bit lie, kasi ito talaga yung gusto at iniisip namin, pero yung one year agad agad may mga signning na.

Nasa interview kami ngayon and launch ng 1st Debut Album namin, titled Dream.

"So kamusta ang pag gawa ng mga new songs? Balita ko puro covers lang kayo dati, how is it feel na gumawa ng sarili niyong kanta?"

"Uhm ayon medyo mahirap para sa akin, kasi hindi talaga ako ganoon kagaling gumawa ng kanta." I said with faking laugh.

"Pero okay naman, tama mahirap kasi kailangan talaga may pinaghuhugotan ka." Andy said.

"Yes, staka dapat tama yung Rhythm. Yung beat din, ang hirap kasi pagka hindi sabay." Cher said, our drummer.

"Pero atleast nagawa namin. And we're hoping talaga na magustahan ng lahat." We all smile, and that's Vicky guitarist din namin.

Marami silang tinanong. I'm not the answerable type, I'm too shy even it we're in kind of this stage. But there is one question, that I am willing to answer.

"Do you think na abot niyo na yung pangarap niyo by making music?"

"Oo at hindi. Oo kasi since ng makilala ko si Andy nakahanap ako ng taong kaparehas ko akala ko kasi hindi ako nagiisa hanggang sa nakilala namin sila at ito nandito kami nagpapasaya ng mga tao. Hindi kasi my mga bagay na gusto rin naming matupad bukod sa pag gawa ng sarili naming kanta, may mga propesyon kami na gusto naming gawin. At may tao din na pinapangarap namin, pero siyempre dadating din yun diba?" They ended up asking "who is that?" and I said na hindi namin alam waiting kami and cracking a joke about it.

Pero may isang tao talaga, a one person. He's almost my dream guy, everything except hindi siya si Calum Hood o si Liam Payne hindi rin si Connor McDonough. Everyone surrounds me think I lost him, but no, he lost me. But then I always think if we ever have a chance again. He is my first, I don't know if he can be the last.

-:-:-:-:-

"Tara na mag a-album signing pa tayo!"Cher said.

"Grabe hindi ko akalain na ikakalat ko tong tinuro sa akin ni Ruth na pirma sa buong mundo!" I said.

While signning albums, talking to the fans and taking a picture with them, there is a one boy asked me about something.

"Hey there." I said.

"Hi." He said, he's with he's friend I guess.

While signning the album, I noticed na tinititigan niya ako.

"Are you okay?" I smiled.

"Pamilyar po kayo."

"Ha? Ah baka nakita mo lang ako somewhere dati." I smiled. Baka taga sa amin ito.

"Nope! Kayo yung nasa Keychain ni Papa!" He shouted.

"Ah? Relax haha. Papa? Sino ba ang Papa mo?" I said, thinking someone na binigyan ko ng picture at nilagy ko pa sa keychain. Pero wala akong mahalungkat.

"Si Joey Franco Sanchez!"

And when he said that name, gumuho yung mundo ko. Feeling ko binalikan ako ng taong patay. Yung ballpen na hawak ko na nawawalan ng tinta pag nahulog, ay nahulog nga.

I feel numb and parallayz. For a thousand people here siya pa. And he's own child? Grabe I still remember all the things happen.....