Madame Selene

Chapter 9

( The photo above is a representation of Taehu Palace created by AI)

Selene POV

Napahinga ako nang malalim pagkatapos ng ilang araw kong pagkatulala. Kahit aware ako sa paligid ko, sa nanyayari sa'kin, may mga oras pa ring hindi ko makontrol ang sarili ko. Siguro tama sila, that eternal life is the root of eternal suffering. Staying in this world, away from heaven where I should've belonged, made me do things I never wished for.

Tumayo ako siyaka pumunta sa balcony para magpahangin. Wala sila Ashley, ang lolo niya at si Soren. This is actually a perfect time to run away for awhile without anyone noticing. Alam kong nakita rin sa Taehu Palace ang paglaki ng buwan kaya paniguradong pinaghahanap na nila ako. I put a lot of spirit's existence at risk anyway.

"Madame Selene,"

Napatingin ako sa pintuan nang may tumawag sa'kin. I saw Soren looking shocked while staring at me. Seeing him right now make my mind saw a memory from the days I was depressed which left a lot of questions inside.

I was staring at the wall of the room they locked me in so the moonlight couldn't reach me. My mindis preoccupied by the thoughts of why I am still here? Why do I have to suffer like this? And blaming that attachment really only bring suffering.

Suddenly, Soren opened the door and slowly walked towards me. He sat on the bed I am sitting on then looked at me with such a weird face. His expression is like someone who doesn't know what to do if I were gone mad.

"Hindi ko alam bakit nasasaktan ako pagnakikita kitang nasa ganitong kalagayan," Napatingin ako ng deretsyo sa mata niya nang sinabi niya 'yun. "Hindi naman ako dapat masaktan. Wala tayong malalim na connection sa isa't isa. Sandali pa lang kitang nakikilala. Pinag-iisipan pa rin nga kita ng masama kung may kinalaman ka sa pagkawala ng kaluluwa nakaraan."

Nababaliw na ba siya? Iniisip ba niyang dahil ganito ang kalagayan ko, hindi na ako aware sa paligid ko?

"Lahat ng taong namamatay, nawawalan ng alaala para pag hinusgahan na sila sa Taehu Palace, payapa silang tatawid sa kabilang buhay." He formed a little smirk on his lips. "Pero hindi lahat mapupunta sa heaven. Some of us will be judge to send to hell. And unfortunately, since I'm a grimrepear I am destined to sent to hell. Lahat ng grimrepear, makasalanan sa unang buhay nila. Iyun ang dahilan bakit nandito ako ngayon bilang bodyguard mo. Nililigtas ko ang sarili kong hindi mapunta agad sa impyerno at alam kong alam mo rin 'yun."

Alam ko. Kaya ginagamit ko 'yung pagkakataon laban sa head mo kapalit ng impormasyon na kailangan ko.

"Pero hindi ka ba nagtataka bakit ang isang katulad ko, pilit na tumatakbo palayo sa hukuman na 'yun?" He suddenly put his hand on my face and stared on my eyes deeply. "Nang namatay ako, may isang alaalang nanatili sa'kin. Alaalang hindi ko mawala sa isip ko hanggang ngayon. Naging dahilan iyo kung bakit nagmakaawa ako sa grimrepear na sumundo sa'kin na hindi niya ako maaring ihatid sa kabilang bubay hanggang hindi ko nalalaman kung anong alaala 'yun. The grimrepear head department offered me to become one of them temporarily so I won't become a lost soul that will eventually become a haunted by the influence of demons. I accepted it. Alam kong hindi ako matatahimik sa kabilang buhay hanggang hindi ko nalalaman ang alaalang 'yun. Isang alaala ng isang misteryosong babaeng nakangiti habang tila nakatingin sa'kin. Para siyang anghel na hindi kayang gumawa ng kasalanan na pinadala ng langit. Nagniningning siya sa alaala ko kahit hindi ko naman alam kung sino siya talaga. Pero habang tumatagal parang nawawalan ng liwanag na mahahanap ko siya."