Proloog

44 3 0
                                    

"Je maakt het alleen maar moeilijker voor jezelf," fluisterde ze in mijn oor. Haar koude adem op mijn huid liet me rillen. "Ze zullen je toch nooit redden, je clan is beter af zonder jou, en dat weten ze."
Haar woorden deden me ontzettend veel pijn maar ondanks alles wat ze zei hield ik mijn mond. No way dat ik mijn familie, mijn vrienden, mijn clan zou gaan verraden. Iets kouds gleed langs mijn buik. "Zeker dat je niks gaat zeggen, draakje?" Ik waagde een blik naar beneden maar het was te donker om iets te kunnen zien. Die verdomde zilveren kettingen ook, ik kon de aanwezigheid van mijn Draak nauwelijks nog voelen, het zilver maakte haar zwak. "Draakje?" Ik vocht tegen de tranen en probeerden de rillingen die veroorzaakt werden door deze verschrikkelijke stem te negeren. "Goed dan, je hebt je kans gehad."
Ik voelde iets kouds mijn lichaam in glijden. Aan het verschrikkelijk brandende gevoel kon ik uitmaken dat het zilver was. Mijn luide schreeuwen en tranen ontroerden de vrouw niet. Integendeel, ik hoorde haar lachen. Haar koude holle lach was het laatste wat ik hoorde voordat het zwart voor mijn ogen werd.

The hunt (Dutch)Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu