The hunt (Dutch)

Chapter 6

"Je weet wie ik ben," purde de stem, Upepo, in mijn hoofd. Ik plofte neer met mijn hoofd in mijn handen. Upepo?!?! Alle draken van het begin zijn al eeuwen niet meer gezien, laat staan de Alpha van de Alpha's, Upepo! En nu staat-vliegt eigenlijk-hij zo voor me. Nu ik wist wie de draak was durfde ik niet meer op te kijken. Alpha of niet, voor mij in de lucht hing de grootste en machtigste draak en naast hem was ik maar een softie, een nog niet gemanifesteerde draak. Ook al heb ik veel training in mijn mensenlichaam gehad, op dit moment heb ik niks van wapens of bescherming, en ik sta tegenover een volledig gemanifesteerde draak die mij met een ademtochtje omver kan blazen. "Kijk me aan," ik hield mijn blik op de grond gericht, te bang en geïntimideerd om hem aan te kijken. "Kijk me aan, Elaine."
Nog steeds hield ik mijn blik steevast op de grond gericht. "Je bent toch niet bang?" vroeg Upepo in mijn hoofd. Hij klonk...teleurgesteld en..verdrietig? Langzaam tilde ik mijn hoofd op en schrok toen ik zag hoe dichtbij zijn enorme hoofd bij het mijne was. Het maakte me zenuwachtig, al wist ik niet helemaal zeker waarom. Waarschijnlijk omdat hij zo enorm groot en krachtig is. "Kijk me in mijn ogen, Elaine," ik verplaatste mijn blik naar zijn ogen en weer stokte mijn adem bij het zien van zijn ogen. Upepo's ogen namen mij in zich op en ik voelde me nogal ongemakkelijk, zeker omdat ik naakt was. NAAKT?!? Met een gilletje rolde ik naar achter en bedekte me zo goed mogelijk. In mijn hoofd klonk de luide lach van Upepo, een geluid dat mijn hart sneller liet kloppen. Plotseling stopte Upepo's lach en toen ik weer naar hem keek was hij verdwenen. Waar is hij heen? "Rustig maar Elaine, ik ben altijd bij je." Ik wilde hem zo graag antwoorden, vragen wat hij ermee bedoelde maar ik had geen idee hoe ik dat moest doen. Weer hoorde ik Upepo's lach in mijn hoofd, een treurig onderklankje. "Ik leer het je binnenkort Elaine, voor nu: keer terug naar je eigen wereld." Kon hij mijn gedachtes horen? "Dat klopt Elaine." Zo oneerlijk! Weer hoorde ik Upepo's lach in mijn hoofd. "Ik leer het je Elaine. Binnenkort. En Elaine?" Serieus? Hij gaat me wat vragen en ik kan niet antwoorden! Ik dacht maar heel erg aan het antwoorden van zijn vraag, sinds hij mijn gedachtes kon lezen. "Je moet me iets beloven. Kan je dat doen?" Wat moet ik beloven Upepo? "Vertrouw niemand." Toen ik me omdraaide lag er een gouden ketting in het gras met een lichtblauwe saffier erin. Zodra ik hem oppakte verdween de wereld om me heen.

"Volgens mij wordt ze wakker!" "Ga aan de kant Jillian, ik moet haar zien!" "Dat kan je ook aardig vragen Jase! Waarom zou ik trouwens aan de kant gaan voor een wolf?" Oom Jase is er! "Allemaal de kamer uit mensen, de enige die nu bij Alpha mogen zijn Luna, Alpha en ik. Gestommel en gemompel waren te horen toen onder andere Jill en oom Jase de kamer verlieten. "Elaine, kan je me horen lieverd?" hoorde ik mijn moeders stem. Ik opende mijn ogen en keek mijn moeder aan. "Je bent wakker! Oh lieverd! Ik dacht dat je dood ging, oh god, afkloppen! Hoe voel je je? Weet je wat er is gebeurd? Waarom viel je bewutseloos en werd je maar niet wakker? Heeft iemand je geslagen? Iemand heeft je geslagen he! Vast weer die rare Romee, oh ik laat haar nu verbannen ik-" "Rustig nou lieverd, er is geen reden om zo overstuur te raken. Onze dochter is wakker en ze mankeert niks. Haal anders maar even wat water voor haar," zei mijn vader. Met een dankbare blik keek ik hem aan en hij lachte terug. Soms is hij de enige die me begreep. Mijn moeder kwam terug met een bekertje water en de clan-dokter hielp me overeind te zitten. Pas nu merkte ik hoe droog mijn keel was en ik sloeg het glas in een keer naar achter. "Hoe voel je je, Alpha?" vroeg ze. Hoe voelde ik me? Ik ben zojuist wakker geworden uit een rare droom waar ik met Upepo praatte en een waarschuwing van hem kreeg. "Vertrouw niemand"
Kan hij nog onduidelijker zijn?!? "Elaine?" ik schrok op uit mijn gedachte en keek in het vragende gezicht van mijn moeder. "Euh, ik voel me prima, alleen een beetje moe." Ik hoopte dat ze de hint zouden snappen. "Natuurlijk lieverd, we laten je even lekker slapen! Welterusten!"

Nadat ook de dokter, na wat testjes gedaan te hebben, wegging, draaide ik me met een zucht om in mijn bed. Iets kouds en scherps prikte in mijn been toen ik dat deed en geïrriteerd greep ik het koele voorwerp vast en bracht het boven de dekens. Ik bevroor, want in mijn handen had ik de ketting uit de droom, die dus klaarblijkelijk geen droom was. "Ik moet met je praten Elaine."