~ Zoë
Ik zie hoe mijn broertje over het grasveldje rent achter onze hond aan. Het is een lief gezicht. Een klein blond knulletje achter een redelijk grote hond aan. Mijn stiefmoeder had aan mij gevraagd of ik Max, onze hond dus, wilde uitlaten en aangezien Yannick mee wilde gingen we gezellig samen!
Vlak voor mij zesde verjaardag verhuisde mijn moeder naar Mexico. Mijn vader en moeder waren op dat moment niet gescheiden maar mijn moeder had daar werk en kwam dus alleen in vakanties naar ons in Nederland toe. Mijn vader had in die tijd een nieuwe vrouw, alhoewel ik er op zesjarige leeftijd er niet veel van snapte, had ik wel zo'n gevoel dat er iets niet helemaal klopte. Mijn vader had me verboden om een woord tegen mijn moeder te zeggen over Chris, mijn stiefmoeder. Maar toen mijn moeder en ik voor mijn achtste verjaardag een dagje gingen doorbrengen samen vroeg ik uit het niets of zij ook een tweede man had. Ik bedoel mijn vader had ook een tweede vrouw. "Lieverd wat bedoel je?" Ik zie nog zo het gezicht voor me van mijn moeder. "Nou eigenlijk mag ik dit niet zeggen van papa, maar papa heeft een tweede vrouw. Ze heet Chris en is lief. Waarom heb jij geen tweede man?".
Misschien had ik achteraf die vraag beter kunnen laten zitten, tuurlijk hoor je geen tweede man of vrouw te hebben. Maar vergeef het me, ik was net acht jaar.
Die avond hadden pap en mam ruzie, mijn moeder vertrok zonder mij een afscheidszoentje te geven en ik was verdrietig. Hoe kon ze mijn verjaardag zo verpestten? Achteraf was het mijn vader, mijn vader die mijn verjaardag had verpest maar ik snapte niks van de situatie. Ik vond het normaal twee moeders te hebben en één vader. We trokken bij Chris, en haar drie zoons, in want het was nu toch geen 'geheim' meer voor mijn moeder. Mijn vader en moeder lagen op een scheiding maar ik werd erbuiten gehouden.
Ik verdenk ze er nu helemaal niet van dat ze op een scheiding lagen. Want ze wonen nu samen in Mexico. Maar dat werd mij wijsgemaakt. Ik denk nu dat ze de dagen dat mijn vader een week niet thuis was hij samen met mijn moeder zijn behoeftes bevredigden omdat in het huis van Chris niet kon omdat het daar altijd druk was en de muren het geluid niet genoeg zouden dempen.
"Yannick, kom je? Gaan we een ijsje eten en daarna naar huis." Riep ik naar Yannick.
Yannick kwam meteen aanrennen, achtervolgd door Jack. Ik maakte Jack vast aan de riem en liep hand in hand met Yannick naar de ijscokar.
"Zoë!" Zei hij enthousiast, ik was er al een lange tijd niet geweest en vroeger kwam ik wekelijks samen met Yannick een ijsje halen. "Wat kan ik voor je doen meis!".
Normaal zou ik het eng vinden als een winkelier dat zomaar tegen mij zou zeggen, maar Sjef, de ijscoman, kende ik inmiddels zo goed dat ik er niet raar bij op stond te kijken.
"Yannick wil graag een ijsje" zei ik vriendelijk. Ik tilde Yannick even op om hem zelf de smaken aan te wijzen.
"Dus je wilt Aardbei en Chocola?" Vroeg Sjef ter bevestiging.
Yannick knikte hevig en ik moest lachen. Yannick was zo'n mooi mannetje, ik was blij dat ik hem heb leren kennen.
"Hier Yannick" Sjef gaf hem en Yannick bedankte de ijscoman vriendelijk. Hij was een voorbeeld voor alle andere kleine jongentjes.
Yannick genoot volop van zijn ijsje. Terwijl ik even mijn telefoon bekijk om te kijken of ik iets dringends heb gemist. Ik open WhatsApp en zie dat Coen mij geWhatsApped heeft, de oudste stiefbroer. Ik heb een hekel aan hem en overweeg even om zijn Appje niet te lezen.
'Mams wilt dat jij de boodschappen doet.'
'Ik heb helemaal geen geld gekregen dus dat kan helemaal niet?'
Stuur ik terug. Vroeger konden we het heel goed met elkaar opschieten, maar toen één van zijn vrienden een vriendin kreeg was ik het pispaaltje van hem geworden.
Yannick trekt aan mijn arm en ik stop mijn mobiel weer weg. "Zo, ik heb geknoeid. Mijn lievelings T-shirt zit nu onder het chocoladeijs." Zegt hij met tranen in zijn ogen.
"Dan stoppen we je shirtje toch als we thuis zijn in de was? Is hij meteen weer helemaal schoon. Dat is toch helemaal niet erg gekkie."
Yannick knikt en voordat we weglopen naar huis vraag ik Sjef nog even om een paar servetjes zodat we de vlek alvast wat minder erg kunnen maken.
Yannick die de hond vast houdt, ik die Yannick's hand vast hou, zo lopen we naar huis.
Het begint redelijk donker te worden als we thuis aankomen.
Als we binnen komen stormt Chris naar ons toe, "En waar zijn de boodschappen?".
"Boodschappen? Ik had eergister al boodschappen gedaan. Het was Coen zijn beurt, bovendien had ik niet eens geld gekregen." Zeg ik een beetje aanvallend.
"Ja klopt het was inderdaad Coen's beurt maar hij had mij een appje gestuurd met de vraag of het goed was als jullie van dag wisselden en dat hij het geld aan jou heeft gegeven."
"Hij heeft me helemaal geen geld gegeven?" Roep ik verbaasd.
"Jawel, je hebt het gewoon zelf uitgegeven samen met Yannick even onschuldig een ijsje eten en nu ga je mij daar de schuld van geven." Hoor ik Coen roepen terwijl hij de hal in komt lopen. "Wat heb ik je misdaan? Waar wil je me voor laten boeten? Vertel het me nu maar, dan weet ik tenminste waar ik aan toe ben. Ik haat je. Je verpest mijn leven. Bovendien laat Yannick erbuiten, hij is het liefste en braafste jongetje dat je kent."
Alles wat ik zei klopte, Yannick is het liefste jongentje dat ik heb mogen ontmoeten, hij heeft inderdaad mijn leven verkloot. Ik haat het om thuis te zijn, ik ben telkens maar bang dat hij weer boos wordt en me dan weer overal de schuld van geeft en dat ik daar de straf van krijg, en doordat ik niet weet wat ik hem misdaan heb, weet ik niet wat ik moet doen om 'sorry' te zeggen en niet constant in angst hoef te leven.
Ooit hoop ik op een goed gesprek met hem, zonder geschreeuw. Dat we het uit kunnen praten en dat ik me fijn voel in huis. En niet telkens een uitweg hoef te vinden van de pijn en angst die ik hier te bieden krijg.
"Dit had ik niet van jou verwacht. Gewoon geld achgerhouden? En lekker met Yannick naar de ijscoman gaan en Coen daarvan beschuldigen? Wat denk jij wel, je hebt een slechte invloed op Yannick. Je waagt het niet meer om in zijn buurt te komen. Begrepen?!"
"Maar" ik probeerde er nog tussen te komen.
"Geen gemaar, naar je kamer. Nu!"
Ik liep met een gezakt hoofd de trap op. Opzoek naar een mesje en zette wat krasjes bij de andere die er al stonden. Hopend op de dagen die beter zullen worden.
