A Moment Of Passion

18

Kleiv qëndroi i ngrirë, i mbështetur pas tavolinës, ndërsa dera u mbyll me një zhurmë që i dukej si gjëmim. Çdo fjalë e saj i kishte rënë si një goditje e rëndë në shpirt. Ajo që sapo kishte ndodhur ishte më e keqe nga sa kishte imagjinuar. Rori nuk ishte vetëm larguar — ajo e kishte përjashtuar plotësisht nga jeta e saj.

Ai mbylli sytë për një moment, duke marrë frymë thellë për të qetësuar zemrën që po i rrihte si e çmendur. E kishte ndjerë që ajo po largohej prej kohësh, por nuk kishte menduar kurrë se do të ishte kaq brutale, kaq përfundimtare.

Nuk mund të përfundojë kështu murmuriti ai për vete, ndërsa shikimi i tij u fokusua në hapësirën bosh ku ajo kishte qëndruar vetëm pak çaste më parë. Çdo gjë rreth tij dukej e zymtë, pa ngjyrë, sikur prania e saj kishte marrë me vete edhe dritën e dhomës.

Ai u ul në karrige, duke mbështetur bërrylat mbi gjunjë dhe duke mbajtur kokën me duar. Çdo kujtim me të i kalonte në mendje si një film që nuk mund ta ndalonte. Qeshjet e saj, mënyra se si lëvizte flokët, zëri i saj që e thërriste “Kleiv” me një ëmbëlsi që askush tjetër nuk kishte. E gjitha ishte reale, por tani dukej si një ëndërr që po i ikte nga duart.

Këtë e prisje i tha vetes.

Ti e dije që ajo do të largohej. Që në fillim e kishte thënë se kjo ishte vetëm një marrëveshje.

Por si mund të ishte vetëm kaq? Si mund të harroje gjithë ato momente, gjithë atë ndjenjë që ai kishte ndier?

Nuk jam gati ta lë të iki - tha ai me zë të ulët, duke ngritur kokën. Jo kështu. Jo pa u perpjekur ta bej te me doje. Por ndërsa këto mendime i kalonin nëpër kokë, fjalët e saj i kumbonin ende në veshë. Nëse më ndjek, do të telefonoj policinë.

Ai u ngrit me vrull nga karrigia, duke ecur lart e poshtë dhomës. Ishte i ndarë mes dy ndjenjave: pelqimit të pakushtëzuar që kishte për të dhe dëshpërimit që ajo nuk donte të shihte një të ardhme për ta. Ai nuk ishte njeri që dorëzohej lehtë, por tani për herë të parë po pyeste veten nëse vazhdimi i kësaj lufte do ta largonte edhe më shumë prej saj.

E dinte që Rori kishte frikë. Ajo ishte ndërtuar për të mbrojtur veten, për të mos lejuar askënd të hynte shumë thellë në botën e saj. Por ai kishte menduar se kishte bërë përparim, se kishte arritur t’i tregonte që dashuria nuk ishte një barrë, por një dhuratë.

A kam bërë gabim? pyeti veten. A isha shumë i nxituar? A nuk munda ta kuptoj si duhej?

Por pastaj mendoi për mënyrën se si ajo e kishte parë në ato momente të fundit — jo me urrejtje, por me dhimbje.

Kjo nuk është urrejtje, tha ai me një shpresë të vogël që i ndezi zemrën. Ajo nuk më urren. Ajo thjesht ka frikë.

Por si t’ia hiqte atë frikë? Si t’ia tregonte që dashuria nuk ishte një luftë për të fituar, por një strehë ku mund të gjeje paqen? Ishte një pyetje që nuk kishte përgjigje.

Ndërsa nata filloi të binte dhe errësira mbuloi dhomën, Kleiv qëndroi i vetëm, duke parë nga dritarja. Një pjesë e tij donte të largohej, t’i jepte asaj hapësirën që kërkonte. Por një pjesë tjetër, më kokëfortë, i pëshpëriste se kjo nuk mund të përfundonte kështu.

Do të gjej një mënyrë, tha ai më në fund, duke shtrënguar grushtat. Do ta lë të marrë frymë, por nuk do të dorëzohem. Rori, ti mund të mbyllësh çdo derë, por unë nuk do të ndaloj së dashuruari. Dhe një ditë, ndoshta, ti do ta kuptosh që gjithçka që bëra ishte për ne.

Por ndërsa nata përparonte, Kleiv ndjeu një peshë të rëndë në zemër. Ajo që vinte më pas ishte jashtë kontrollit të tij, dhe kjo ishte një ndjenjë që ai nuk mund ta duronte. A ishte vërtet ky fundi?

Kleiv qëndroi pranë dritares, duke parë qytetin që shtrihej para tij, i mbuluar nga dritat e natës. Por për të, gjithçka dukej bosh, e shuar. Ishte kaq absurde, kaq e huaj nga gjithçka që kishin ndarë.

Ajo nuk mund ta kishte menduar seriozisht, apo jo? Jo Rori e tij, jo gruaja që ai e kishte parë të qeshte me gjithë zemër kur ai i lexonte vargje të librave që ajo as nuk i kishte dëgjuar ndonjëherë. Jo ajo që e kishte mbajtur dorën në ato momente kur ai ndihej i thyer. Por ishte serioze. Çdo fjalë që ajo tha e kishte të prerë.

Ai ndjeu një përzierje emocionesh që i ngatërronin mendimet. Një pjesë e tij donte të shpërthente, të dilte jashtë dhe ta ndiqte, t’i tregonte që kjo nuk mund të përfundonte kështu. Por një pjesë tjetër, ajo më e qetë dhe më e logjikshme, i thoshte të ndalej. A nuk e kishte paralajmëruar ajo për këtë? A nuk i kishte thënë që nga fillimi se marrëdhënia e tyre ishte e destinuar të kishte një fund?

Por Kleiv nuk mund të pajtohej me atë fund. Ishte tepër i dhimbshëm, tepër i padrejtë. Ai u kthye nga dritarja dhe u ul përsëri në karrige, duke parë hapësirën bosh përpara tij. Çdo copëz e asaj dhome i kujtonte Rorin – parfumin e saj që ende ndihej në ajër, gjurmët e saj që kishin mbetur në çdo kënd. Dhe kjo e bëri edhe më të qartë atë që ndiente: nuk mund ta harronte.

Duhet t’i jap asaj kohë,mendoi ai më në fund. Ndoshta kjo është ajo që i duhet. Hapësira për të menduar, për të kuptuar që unë nuk jam një kërcënim për të. Unë thjesht dua ta shoh të lumtur.

Por mendimi i hapësirës, i distancës, e shkatërronte brenda. Si mund të qëndronte larg saj, kur çdo grimë e qenies së tij tërhiqej drejt saj si gravitacioni? Ai e kishte humbur kontrollin mbi gjithçka, dhe kjo e vriste.

Ora në mur trokiste ngadalë, çdo sekondë dukej si një shekull. Kleiv mendoi për gjithçka që kishte bërë gabim – momentet kur mund të kishte qenë më i kujdesshëm, më i duruar. Por a kishte ndonjë gjë që mund ta kishte shpëtuar këtë? Apo gjithçka kishte qenë e paracaktuar që të përfundonte kështu?

Në fund, ai mori një vendim. Do të ndalem, i tha vetes.

Do t’i jap atë që kërkoi. Por kjo nuk do të thotë që do të heq dorë. Do të gjej një mënyrë për t’i treguar që dashuria ime nuk është një barrë për të. Do të gjej një mënyrë për të mbajtur premtimin që i bëra vetes: se nuk do ta lija kurrë vetëm.

Por ndërsa nata përparonte dhe mendimet i rëndoheshin, ai ndjeu një ndjenjë frike që nuk e kishte ndier kurrë më parë. Po sikur kjo të ishte e përhershme? Po sikur Rori të mos kthehej kurrë? Për herë të parë në jetën e tij, Kleiv ndjeu pafuqinë e plotë. Dhe nuk kishte asgjë që ai mund të bënte për ta ndrequr.

Ashtu siç kishte thënë ajo, kjo ishte fundi. Dhe Kleiv duhej të përballej me boshllëkun që ajo kishte lënë pas...