"Wala yon mare. Ipagdasal lng natin na tuluyan ng magkamabutihan yong mga bata para mgng masaya na sila. Bagay naman sila di ba? Haist buti na lng pumayag kayo, kung hndi bka di ko napatino yong anak ko."-sagot ni Mama Karla.
A-a-nong?
Hindi.
Ano bang nangyayari?
So kinasal kami di lng dahil sa insidenteng nangyari noon?
Nakaplano na ang lahat ng to?
Kaya ba kht minsan di sila tumutol sa plano ni Lola kasi plinano nilang lhat to?
Hindi ko mapigilan yong iyak ko kaya di ko sinasadyang mapahikbi kaya nakita ko ni Mama.
" Anak?"
"Totoo ba?"
"Anak magpapaliwanag ako."
Hindi ko na hinintay na malapitan nya ko, tumakbo na ko plabas kahit di ko alam kung saan ako pupunta.
Sumakay ako ng taxi at nagpahatid sa Batangas, I know papatuluyin ako ng caretaker nila Daniel kaya doon ko na napagpasyahang pumunta.
"Good evening Mam Kathryn, wala po ba kayong kasama? Gabi na po ah." pahayag ni Manang Cora
"Pasensya na po sa abala, manang. Wala po akong ksama, kung pde po sanang makituloy muna"
"Oo naman, Kathryn. Sandali lang ipaghahanda kita ng makakain"
"Ah, wag na po manang busog pa po ako, magpapahinga na lng po muna ko."
"Oh sige iha ikaw ang bhala. Kapag my kailangan ka twagin mo lng ako ha."
"Opo, salamat po manang. Siyanga po pala, kung pwede po sana walang makakaalam na nandito ko kht po si........Daniel."
Tumango lang si Manang bilang sagot pero kitang-kita ko na nagtataka siya at gusto nyang magtanong.
Umakyat na ko sa kwarto dahil ayoko ng pagusapan pa lahat, mas lalo ko lng naaalalang naloko at niloloko ako.
Hndi ko na alam kung anong gagawin ko, hndi ko alam kung anong iisipin ko.
My tears started to fall di ko na napigilan, di ko na kaya.
