NEFES ALMAKMIŞ ÖZGÜRLÜK

Dudaklar yemin etmiştir söylememeye

Boğazımda düğümlenen onca kifayetsiz kelimeleri

Birleşmez yürekten kopan, kırılan zincirler

Boğazımda kesik bir hıçkırık sessiz çığlıkları yırtan

Acı içimde serin bir ürpertidir yalanları kusan

Sağır olmuştur kulaklar duymaz yalnızlığın çığlıklarını

Nefret ucu paslı bir bıçak gibi kanatır yaraları

Öfke zehir gibi akar paramparça olmuş yüreklerden

Ölüm engel tanımaz, acımaz geride kalan kırıntılara

Aşk denen şey kana karışır

Kendi görüntüm aynaya yansıyan

Nefes almakmış özgürlük

Kapattım kapılarımı ateş tutulmaz elle

Kırdım zincirlerimi

Teslim ettim ruhumu çıplak bedenlere...

Yok oluşlarımız...

Ölü ruhlardır cansız bedenlere hükmeden

Savrulan onca kalp kırıklıkları göz yaşlarında boğulan

Kin tutmuş yüzlere maske olmuş tebessüm

Kimsesiz içi boş yalvarışların kölesi olmuş aşk

Tutsak edilmiş kapalı parmaklıklar arasına mutluluk

Soğuk tenlere dokunmanın acısı gibi ayrılık

Bastırılmış duygularımı açığa çıkaramayan gurur

Sessiz bir fırtına kopar içimde susuşlarıma inat

İhanetin affı olmaz diye bağırır içimdeki sinsi korku

Bir bütün olabilmek tek bedende nefes nefese

Kendi benliğim gölgeme yansıyan

Nefes almakmış özgürlük

Kapattım kapılarımı ateş tutulmaz elle

Kırdım zincirlerimi

Teslim ettim ruhumu çıplak bedenlere...