Ben Carmen Blackford. 5 sene Alfa Savaşcılar ve Uzmanlar Okulu' nun daimi öğrencisiydim. Eğer Alfa' da okuyorsanız 3 kuralı bilmeniz gerekir.
1-) Okul bahçesi her zaman düello yapanlarla doludur. İsteyen istediğine meydan okur. Bir profesöre bile meydan okuyabilirsiniz. Ya da profesör size. Düelloyu kabul etmeyen direk yenilmiş sayılır.
2-) Ya yükselirsiniz ya da batarsınız. Ya kazanırsınız ya da kaybedersiniz. Yerinde durmak berabere kalmak bu okulun lügatında yoktur.
3-) Aslında 2 kişinin bildiği sır değildir. Ama sadece Alfa'da okumuş ve okuyor olanların bildiği bir sır vardır. Bundan dolayı diğer okul mezunlarını asla profesör olarak kabul etmezler. Sırrı anlamak için şimdi üçe kadar sayın. 1-2-3 işte bu üç saniyede birine aşık olabilirsiniz,bir profesöre bile. Ya da birileri size. Çünkü bu okulda bulunanların °/. 100 ' ü bir şekil değiştirenin kanını taşır. Saf ya da melez fark etmez,damgalanır.Yani hayatını adayacak birini bulur.
Ben 12 yaşında bu okula başladığımda ne büyü yapabiliyordum ne de şekil değiştirebiliyordum. Okulda bir köşeye çekilip, gelişen olayları izlerdim. Gerekmedikçe kimseyle konuşmazdım. Tamamen yanlızdım.
Taki iksir profesörü Ramsey'in araştırmak için ödev verdiği şişedeki iksiri 5.sınıflardan Marynin üstüne dökene kadar.Kızın sağ kolunda birden bire mor kabarcıklar çıkmıştı. Ben daha özür dilemeden arkadaşları onu revire götürmüşlerdi. Beni Mary 'nin eşiyle yanlız bırakmışlardı. Alfa'da izin alınmadan başkasının alanına girmek bile bir savaş sebebi olabilir. Ve bir savaşcı damgalandığı kişiye zarar verene aynı ölçüde acı çekdirmek için elinden geleni yapmazsa rahat edemez. Bu Alfa'da herkezin bildiği bir şeydir.1.sınıfta o iksiri dökdüğümde ben de biliyordum. Ve ölesiye korkmuştum. Tam Mary'nin eşinde okkalı bir lanet yiyecekken Alex Mcland onu düelloya davet etti.
Alex... O an ne hissettiğimi hala bilmiyorum. Neydi o duygu? Ölesiye korkarken birden şaşırmak. Beni kendi düşüncelerimden çıkaran etrafımdakki uğultuydu. Bizi izleyen herkez kahkaha atmaya başlamıştı.1. sınıf küçük bir kızın önüne geçerek 5.sınıf birine meydan okuyan yine 1.sınıf küçük bir oğlan çocuğu. Şimdi düşünüyorumda gerçekden çok komik bir tablo. Aradaki boy farkını söylemiyorum bile. Alex Mcland... Mcland klanının reisinin küçük oğlu. Sınıfda hep srka sıraya oturan,sessiz,profesörlerin sorduğu sorulara el kaldırmayan, ama ona sorduklarında her zaman bilen,sınıfta büyü ve iksirleri ilk yapan herkezin imrenerek bakdığı kişi. Bütün bunlara rağmen asla gösteriş yapmazdı. Profesörlerin istediklerinden ne bir gram fazla ne de eksik. Bütün profesörler onun kısa zaman da en iyilerden olacağına emindi. Ama kimse onun 5.sınıf bir öğrenciyi yenmesini beklemiyordu. Benim dışımda. Neden di bilmiyorum. Onunla o güne kadar hiç konuşmamışdık. Ben hiçbir büyüyü ve iksiri yapamazken onun yapmasını kıskanıyordum. Derslerde onu izliyordum. Ders dışındada. Benim varlığımın farkında olduğundan bile haberim yoktu. Ve Alex Mcland düelloyu kazandı.Herkez şaşkınlık içinde bakarken söylediği tek şey ( benden tarafa dönüp ) :
- "O benim seçtiğim kişi." demek oldu.
Ve kimseye aldırmadan,hiçbir şey olmamış gibi oradan uzaklaştı. O gece bu olanlara bir anlam verebilmek için çok uğraştım. Sabah uyandığımda sadece bir tek şeyden emindim . Alex Mcland benim için buzlar ülkesinin prensiydi. Ama şimdi Hogwarts'ın bahçesinde bu ağaçın altında oturup,gölü izlerken Alex'in neden seçtiğim kişi dediğini çok iyi anlıyorum.
Ve mutluyum... Potterlerin seçtiği kişi Harry di. Ama kaderin ben...
