Buda benim hikayem

Sekizinci bölüm

Mutlu anılar anlatmak istedim size sayfa sayfa ama düşündüm de yoklar ne iğrenç bi durum . Bazen istediğiniz hiç bir şeyi yaşayamazsınız benim saçlarım kısa hemde çok kısa ben saçlarım kısa diye ezildim aşağılandım kötü insan yaptılar beni ama hiç biri bilmiyor ben saçlarımı taşıyamadım her kız çocuğu gibi uzun saça aşık olmadım işte annem hatalarını tekrarladı ve ben bi kez daha şahit oldum o zamanlar 16 ma yeni girmiştim ve artık çocuk değildim acımı bu sefer saçlarımdan çıkardım elime jileti aldım değişiklik yapıp belimdeki saçlarıma vurdum . Kimse bilmiyor işte neden böyle olduğunu hepsi konuşuyor . Sonra saçlarımı bir daha uzatamadım hala kısa bu kadar yük içinde bir de onunla uğraşamazdım . Ne kadar basit bi konu diyeceksiniz ama bi kızın saçları onun herşeyidir ve ben onlarıda kaybettim . Sevdiğim adam uzun saçlarım olmadığı için parmaklarını saçlarımın arasında gezdiremedi ne acı be zor hissetmeden bilemezsiniz . Ama uzun saçlı kızları hiç kıskanmadım çünkü hepsi aynıydı ben farklıydım onlara benzemek istemiyordum ve sürekli saçlarımı kesiyordum . İşte hayat bu acımasız nankör düşüncesiz hayat bu işte herşeyini yavaş yavaş alır elinden hiç bir şeyin kalmaz . Kaybettikçede büyürsün . Geçicek dersin hiç bir şey geçmez kendini kandırmaktan başka bir şey yapmazsın geçmişe dair olabilir acıların ama hiç biri geçmez iyileşir ama geçmez . Hangi acını unutabildin ki ?