Lanetli

GİRİŞ

Bu sabah beni uyandıran şey çalar saatim değil gürültüydü. Uyanır uyanmaz saatime baktım. Saat 6'ydı. Tanrı aşkına kim bu saatte uyanır ki diye düşünürken odamın kapısının açıldığını duydum. Gözlerimi kamaştırarak kapıya baktım gelen babamdı.

"Amaris tatlım hadi uyan artık gidiyoruz."

Tekrar taşınma maratonu başlamıştı. Taşınmak neredeyse bizim için bir hobi haline gelmişti. Babam milli parklarda park bekçiliği yapıyordu ve sezona göre park değiştiriyordu. Aslen Meksikalı olmamıza rağmen Kanada'da yaşıyorduk. Sıradaki park Jasper Milli Parkı'ydı ve buraya ilk defa gidecektim. Babam nereye ben oraya şeklinde bir yaşam biçimim vardı.

Annemi çok küçükken trafik kazası sonucu kaybetmiştim. Annemle babam aynı araçtalardı ama kamyonet arabanın sağ tarafından girmiş ve param parça etmişti. Bu olayı atlatabilmek için 2 yıl terapi görmüştüm ama hâlâ o acı içimde ve o günden beri psikolojim eskisi gibi değil.

"Amaris hâlâ hazırlanmadın mı ? Bir tek senin odan kaldı."

Yatağımda doğruldum ve yüzü kırışmaya başlamış kırklarında olan adama baktım. Bu adam benim için herşeyi yapmıştı ve yapmaya devam ediyordu. Bana hem anne hem baba olmuştu. Her gün babamın o gün o kazada ölmediği için şükrediyorum.

"Hemen hazırlanıp geliyorum."

Sıcacık yatağımdan kalkıp ponponlu terliğimi giydim ve son bir kez odamın penceresinden dışarı baktım. Bahçemizde eski bir salıncak ve kocaman bir ağaç vardı. Her öğlen bu ağacın gölgesine oturur düşünürdüm. Galiba burayı özleyecektim.

Pencereden uzaklaşıp dolabıma yöneldim ve bir sırt çantası, kazak ve kot pantolon çıkardım. Yolculuk için en ideal giysi seçeneği buydu. Üstümü değiştirdikten sonra çantama değerli eşyalarımı koymaya başladım. Komidinimin üstünde duran annemin fotoğrafı, terapideyken bana arkadaş olan pelüş ayım Freddy, babamın benim için aldığı küçük yıldızları olan kolye ve annemin öldüğü gün üzerinde olan o günden beri yanımdan ayırmadığım yırtılmış, kanla kaplı ama hâlâ anne kokan çiçekli elbiseyi çantama dikkatlice yerleştirdim. Galiba benim için değerli olan eşyalar sadece bu dört şeyden ibaretti.

Artık gitmek için hazırdım. Odamdan çıkmadan önce son bir kez daha içeri baktım ve diğer odalarımı yaptığım gibi burayıda zihnimde ölümsüzleştirdim. Evdeki koşuşturmayı önemsemeden merdivenlerden aşağı indim ve kapıda beni bekleyen arabaya bindim.
Bir evden, bir sürü anıdan yine ayrılmıştım.

Acaba beni yeni evimde neler bekliyordu?