Hiç sevilmedim ben ya. Konuştuğum kişiyle ne kadar yakın oluyorsam, hemen kaçıyor benden. Uzaklaşıyor... Görünemicek kadar uzaklaşıyor. İnsan artık kendisine bile güvenemiyor. Korkuyor, kaybetmekten, üzülmekten sürekli korkuyor. Bir mesaj atsan ya yüzsüz ya da kolay kız oluyorsun hemen. Acıyor canın. Kırılsan da fark etmiyor. Hiç kimsenin umrunda olmuyorsun. Değilsin veya değilim de zaten. Ama hani biz salağızya bizi umursamayanı, biz umursarız. Umursamanın dibine vururuz. Bu durumda aklımızı dinlememiz gerekirken hala kalbimizi dinleriz. Ben mesela içimden hıçkırarak ağlamayı öğrendim. Aynaya baktığımda güzel değilim, karşımdaki kişiye "Seni seviyorum." dememeyi öğrendim. Çok şey öğrendim, ben bu iğrenç kayatta. En önemlisi de ne biliyor musun? Nefret etmeyi öğrendim.
