Find your anchor

Orphaned

Zodra we weg konden, hebben we Brett naar Deaton gebracht. Hij begon vreemde dingen te doen en te bibberen en groen vreselijk spul kwam uit zijn mond. 'Wat is er aan de hand met dit kind?' vroeg Stiles. 'Hij is vergiftigd door een soort zeldzame wolfsbane.' zei Daton. 'Ik moet een insnijding maken en jullie moeten hem zo stil mogelijk laten liggen.' zei Deaton. 'Dat proberen we!' zei ik. 'Hey, Derek. Wat dacht je van een beetje weerwolven kracht.' zei Stiles. 'Ik ben hier niet degene met weerwolf krachten.' zei Derek waardoor Stiles en ik hem verbaasd aankeken. 'Als je hem niet stil kunt laten liggen de insnijding kan hem dan doden!' waarschuwde Deaton. 'Hij glijdt weg.' zeg ik in paniek.'Ik kan hem niet meer vasthouden.' zei Stiles. 'Brett keek rond en duwde ons van hem weg waardoor ik pijnlijk tegen de muur botste. 'Ah!' zei Stiles. Brett wou wegrennen maar Peter gaf hem een boks waardoor Brett bewusteloos op de  grond viel. Iedereen keek Peter verbaasd aan. Langeleden sinds ik hem heb gezien. 'Ik denk dat ik nog een beetje weerwolven kracht heb zelf.' zei hij 'Misschien meer dan een beetje.' zei Derek. 'Hey, Doc, ik denk dat hij niet meer ademt.' zei Stiles. Mijn ogen schoten meteen naar Brett. 'Oh my god.' mompelde ik. Deaton begon met de insnijding en Brett begon meteen weer te ademen. Als het gedaan was, kwam er een geel achtige wolk uit de wond. 'Hey, luister.' zei ik. 'Kunnen jullie dat horen, ik denk dat hij iets zegt.' zei Stiles. Deaton ging dichter bij Brett. Hij ging terug zitten op zijn hurkje. 'Drie dingen die niet lang verborgen blijven.' zei Deaton. 'De zon ,de maan en de waarheid.' vervolgde hij. Deaton keek naar Derek. 'Het is Boeddhistisch.' Derek keek naar Peter. 'Satomi.' zei Peter. 

De volgende dag was onze stroom uit. Ik kon niks doen. Geluk had ik nog een draadloze oplader voor mijn gsm die ik kon gebruiken. Ik hoorde dat mijn mama te laat was met de rekeningen te betalen. Ik ging naar Scott. 'Scott?' vroeg ik. Hij knikte. 'Zitten we met geld problemen.' hij keek me verbaasd aan. 'Wat, nee. Ze was gewoon laat. Dat kan iedereen gebeuren.' zei Scott. 'En daarom hebben we geen geld genoeg om boodschappen van 300 euro te vervangen.' zei ik. Scott zuchtte. 'Oké, misschien een beetje.' zei Scott. Ik knikte en ging naar mijn kamer en belde mijn dans lerares op. 'Hey Ariana, wat is er?' vroeg ze. 'Ik wil gewoon zeggen dat ik ga stoppen met dansen.' zei ik triest. 'Wat? Waarom, je bent zo goed? Dit iets waarmee je later je beroep kan van maken.' zei ze. 'Het is gewoon iets persoonlijk, mijn schoolresultaten enz.' zei ik. 'Oké, vertel je dan tegen je ma dat ze de rekening van deze maand voor het dansen niet meer moet betalen.' zei ze. 'Oké zal ik doen.' 'Weet je mama hier van?' vroeg ze. 'Ja.' loog ik. 'Raar, ze weet dat het je passie is.' zei ze. 'Ja, maar ik moet gaan.' zei ik vlug en ik legde af en gooide mijn telefoon op mijn bed. 'Waarom deed je dat?' vroeg Scott? 'Dit kon je toekomst worden.' zei Scott. 'Mam kan het duidelijk niet meer betalen.' zei ik. 'Ariana, ik denk dat je echt niet moet stoppen met dansen.' zei Scott. 'Scott begrijp je het niet? Dit gaat ook niet alleen om het geld! Ik heb hier geen tijd voor! Er is een Deadpool met jouw naam op! Ik kan het gewoon niet meer.' zei ik terwijl ik naar beneden ga met niks. Ik ga naar buiten en stap de bus op die net voorbij komt gereden. Ik stap uit aan het school en ga via daar het bos in. Ik voel voor de zekerheid in mijn laars dat ik mijn dolk wel mee heb. Als ik zeker ben wandel ik gewoon wat rond. Plots hoor ik een auto in de verte. Ik ga er stil naartoe en zie dat het Garret is. Hij neemt iemand uit de koffer, het was Liam. Ik neem stil mijn dolk en probeer dichter te geraken. Hij gooit Liam in de put. 'Garret!! Laat me eruit!' schreeuwde Liam. Garret lachte gewoon en wou terug in zijn auto stappen tot hij een tak hoorde krakken. 'Shit!' mompelde ik als ik merkte dat het door mij is. Garret keek rond en hij zag me. 'Ariana!' zei Garret te blij. 'Leuk dat je bij het feestje kon zijn.' zei Garret. 'Ik denk dat je vriendje Liam blij is dat je erbij bent.' zei hij terwijl ik dichter kwam. 'Weet je, nu valt het allemaal op zijn plaats waarom jij mij niet goed genoeg vond.' zei hij. 'Liam, dit wil je vast wel horen, ik en Ariana we hebben wel eens een leuke tijd samen gehad. In het wetenschappen lokaal. Weet je nog, jouw benen rond mijn middel.' Ik hoorde Liam heel onrustig worden. 'Maar toen kwam jij Liam, en ik was niet meer god genoeg denk ik.' vertelde Garret rustig verder. 'Of wacht, ik denk dat Brett Ariana ook wel zag zitten. Spijtig zit hij niet bij ons op school, hij zou het wetenschappen lokaal ook echt leuk vinden.' lachte Garret. 'Ariana! Ren! Haal Scott!' riep Liam. 'Zwijg!' schreeuwde Garret. Ik schrok door zijn plotse uitbarsting. Garret rende naar me toe met zijn dolk.  Ik nam mijn Chinese ring dolk stevig vast. Hij kwam naar me toe en ik liet hem struikelen. Hij stond recht en gaf me een stoot met zijn stok waaraan de dolk vastzit. Ik viel om en Garret kwam op me zitten. 'Weet je Ariana, ik heb gehoord dat je goed was met een dolk maar een zwak punt heb bij vechten. Bekijk dit als een training.' zei hij. terwijl hij zijn dolk liet vallen en mijn twee handen vastpakten en ze op de grond drukte. Hij duwde mijn hand, die de dolk vast had, steeds weer op de grond waardoor mijn knokkels begonnen te bloeien. Na een tijd liet ik de dolk los. 'Flink zo.' zei hij. 'Ik zou zeggen, ik zwier je bij Liam maar dat zou niet goed komen.' Ik keek hem boos aan. Hij deed zijn vuist omhoog en toen werd het zwart. 

Ik werd wakker in een koude kamer zonder licht. Het was helemaal donker. Ik kon gewoon niks zien. Ik voelde dat ik vastgebonden zat aan een stoel. Mijn mond was bedekt met plakband, de dikke zwarte "duct tape". Ik probeerde me los te wringen maar niks lukte. Plots ging de deur open en fel licht kwam door de deur. 'Maak je geen zorgen,' zei Garret, 'Liam leeft nog. Nu nog.' Ik probeerde me weeral los te wringen. Maar stopte meteen toen ik besefte dat ik getraind ben als een weerwolfjager. Ik denk na wat Chris en Allison zouden doen. Plots herinnerde ik weer mijn training. Ik keek de kamer aandachtig rond terwijl Garret door blijft praten. 'School begint over een paar minuten, ik dacht dat Liam genoeg was om Scott aan mijn kant te krijgen, maar Liam en zijn zus. Bingo!' zei hij. Ik luisterde half. Scott is slim en sterk, hij kan voor zichzelf zorgen. Toen ik de kamer aandachtig bestudeerde merkte ik dat dit een kelder is, want Garret was met een trap naar beneden gegaan. Ze zag iets scherp liggen op een schap ongeveer drie meet links van me, ik keek heel snel weg zodat Garret het niet zou merken. 'Ik moet naar school, wacht ik word toch gezocht door de politie, of niet? Wel, ik heb Scott nodig, sinds ik jouw gsm niet heb maar wel die van Liam moet het met zijn gsm, maar het probleem is ik heb zijn niet.' zei hij terwijl hij Liam's gsm naar mij richtte. Hij deed de duct tape grof van me af. Ik beet op mijn lip van de pijn. 'Nu ga je me zeggen wat zijn code is.' zei Garret die dreigend dichterbij kwam. 'Wat als ik die code niet weet.' zei ik grof terug. Hij sloeg me met zijn vuist waardoor ik het bloed uitspuwde. 'Jij weet de code, vertel!' riep hij in mijn gezicht.' Weetje, ik vond het leuker hoe je in het wetenschappen lokaal deed dan nu.' En weer kreeg ik een mot op mijn gezicht. 'Ik vraag het geen derde keer.' zei hij kwaad. '1234.' zei ik dan maar. En plots kreeg ik terug zijn vuist op mijn kaak. 'Auw! Voor wat was dat?!' vroeg ik verbaasd. 'Ow, je meende het?' zei hij verbaasd. Hij typte de code en gaf een kus op mijn wang. 'Sorry.' zei hij en kuste vlug mijn mond en deed weer de duct tape op mijn mond voordat ik kon beginnen schreeuwen. Hij ging weg en het werd weer pikkedonker. Ik probeerde te herinneren of de stoel van hout was of niet. De hand leuningen wel. Ik gokte dat het hout was.  Ik bleef wachten tot Garret echt weg was, dat ik er honderd procent zeker van was. En na toen minuten hoorde ik zijn auto weggaan. Ik begon wiebelen met mijn stoel. Mijn voeten raakte de grond niet. Alleen mijn tippen. Ik begin harder te wiebelen en ik val achterover. en toen was ik "werd het zwart". 

Ik word wakker in een donkere kamer, dezelfde kamer. Ik merk dat de stoel gebroken is. Mijn voeten zijn los maar mijn twee handen hebben nog steeds twee leuningen vast door de duct tape. Maar ik kan wandelen en mijn handen zijn gescheiden van elkaar. Ik loop in de donker naar mijn linker kant drie stappen. Ik voel het scherpe ding. Ik probeer voorzichtig mijn handen los te krijgen wat dan ook nog lukt. Door een wonder... Ik maak mijn mond ook vrij en begin te schreeuwen. 'HELP!!!' gil ik. 'Help!!!'. Plots hoorde ik gebons op de deur. Ik probeerde ergens achter te schuilen. Ik wist niet of het me volledig beschermd, maar misschien wel. Plots ging de deur open en daar stonden drie personen. Ze gingen naar beneden. Het maanlucht kwam de kamer binnen. Toen ze dicht genoeg waren sprong ik op hun af. De eerste had ik makkelijk op de grond. 'Ariana!' riep een bekende stem. Ik stopte meteen. 'Chris?' vroeg ik. 'Ik heb het licht gevonden!' riep een andere bekende stem. Het licht ging aan en Liam was aan de lichtknopjes. Scott lag op de grond. 'Omg! Sorry Scott!' zei ik terwijl ik me hurkte. Maar het enigste wat hij deed was me in zijn armen nemen. 'Wat is er gebeurd met je gezicht?' vroeg Liam. 'Garret.' antwoordde ik. 'Hoe ben jij eruit gekomen?' vroeg ik. 'Scott.' antwoordde Liam. Ik knikte en ging naar Chris die aandachtig naar de gebroken stoel zat te kijken.'Je hebt duidelijk opgelet tijdens de lessen.' zei Chris. 'Geloof me, ik kan er nog wat gebruiken.' zei ik. 'Wat dacht je van morgen.' vroeg Chris. Ik knikte blij en hij gaf me een knuffel.' Ik ben blij dat je in orde bent. ' Ik knikte alleen maar. Scott bracht me naar huis en ging daarna meteen met Chris naar Deaton voor Liam. Liam was in de auto al in, slaapgevallen. Ik ging naar boven waar mijn vader al in mijn kamer was. Hij zat bezorgd rond te kijken en mijn moeder was er ook. Ze zag me als eerste en trok me in een knuffel. Toen ze me los liet keek ze aandachtig naar mijn gezicht dat blijkbaar vol met bloed zat. 'Wat is er aan de hand? Wat is er gebeurd?' vroeg ze. Ik keek naar mijn vader die een verband rond zijn hoofd had en rond zijn arm. 'Garret.' antwoordde ik. 'Wat is er met jou gebeurd?' vroeg ik terwijl ik naar mijn bezorgde vader keek. 'Garret.' antwoordde hij droog. 'Dat zeggen ze toch. Terwijl we Violet wouden verplaatsen naar een jeugdgevangenis heeft hij ons aangevallen.' zei hij. 'Klinkt logisch.' zei ik. Mijn vader kwam naar me toe en trok me in een knuffel. 'Waarom ben je gestopt met dansen?' vroeg mijn vader plots. 'Mama heeft problemen met de rekeningen en ik wou helpen.' zei ik schuldig kijkend naar mijn mama. 'Oh, Ariana.' zei ze. 'Ik heb je lerares al gebeld dat je terug begint. Je gaat je toekomst niet zomaar verspillen. En ik betaal de rekeningen van het dansen.' zei hij, ik hem met grote ogen aan. 'Rafael dat ho-' 'Jawel Melissa, het is het minste wat ik kan doen.' zei hij. Ik glimlachte. 'Zou ik mogen gaan slapen, ik ben kapot.' zei ik eerlijk. Ze zeiden nog slaapwel en ik kroop vlug in bed. En niet veel later viel ik in slaap.'