Asrın #Wattys2015

2. BÖLÜM ♥EREN ♥

MULTİMEYDA EREN :D 

BU ARADA MULTİDEKİ ŞARKIYI DİNLEYEREK OKURSANIZ DAHA İYİ HİSSEDERSİNİZ,BEN ONU DİNLEYEREK YAZDIM DA. :]

GECELERİ HAYAL KURARAK BÖLÜM REPLİKLERİNİ DÜŞÜNÜYOR AYNI ZAMANDA, GÜNDÜZLERİ BÖLÜM YAZIYORUM BEĞENİR MİSİNİZ BİLMİYORUM UMARIM BEĞĞENİRSİNİZ

KEYİFLİ OKUMALAR ^-^

Hızlı adımlarla okuldan çıktım, etrafa baktığımda hiçbir yerde göremedim, fakat eğer beni kurtaran oysa, ki buyuk ihtimalle oydu. İçimi kaplayan bir sis bulutu oluşmuştu âdeta, ve meraklanıyordum neler olmuştu, içim rahat etmeyecekti bu gidişle ve bende aklıma gelen şeyle arayabileceğim tek kişi olan Arya yı aradım. Telefon üçüncü kez çaldıktan sonra açıldı, 

 'Efendim' 

 'Biraz konuşabilir miyiz,müsaitsen' Biz ne ara birbirimize bu kadar yabancı olmuştuk anlamıyordum bir türlü, fakat en büyük hata bendeydi onlar bana yakınlaşmaya çalıştıkça ben onlardan uzaklaşıyordum. 

 'Olur tabii zaten bugün okulda da konuşamamıştık, bende şimdi eve geldim, bekliyorum gel' 

'Tamam, geliyorum' dedikten sonra telefonu kapatıp çantama attım ve koşmaya başladım.

            Aryalar'ın evine geldiğimde annesi ve babası yoktu fakat içeriden gelen televizyon sesi evde tek değilmişiz hissi veriyordu. Arya'nın asık suratına baktığımda ne olduğunu anlayamamıştım, bugün okulda da bi tuhaftı zaten, 

 'Neyin var senin?' Arya dalgın bakışlarını bana çevirdi ve bir süre bana baktı, 

 'Annem..' Dedi ve dolu olan gözlerini ellinin arkasıyla silerek derin bir nefes aldı, 'Annem ve babam boşanıyor' dedikten sonra sessiz bir şekilde ağlamasına devam etti. 

 'Ne? Neden?' Annesi ve babası belki de dünyanın en iyi çiftleriydi, birbirlerini çok seviyorlardı ve hiç boyle olacağını düşünmezdim Arya'nın bu dünyada en değer verdiği şey ailesiydi , bir bütün gibiydiler ve onları ayrı,parça parça düşünemiyordum. Şiddetli bir şekilde ağlamaya başladığında yanına yaklaşıp kollarımı beline doladım ve sıkı sıkı sarıldım, bana göre en iyi ilaçtı sarılmak. Sevdiğin değer verdiğin birinin sana sarılması... 

 'Be-ben anlamadım, akşam annem telefonla konuşuyordu,boşanmak istediğini söylüyordu babama, ben duramadım orada. Gerçekten çok kötüydü Asrın' dedikten sonra gozlerini sildi ve, 

'Üzgünüm kafanı şişirdim. Ben hemen geliyorum'. Arya giderken peşinden bakakaldım,üzülmüştüm gerçekten kim olsa üzülürdü en yakın arkadaşını bu durumda görse. Yaklaşık 10 dakika sonra geri geldiğinde ağlaması bitmiş ti ve gülüyordu onu öyle görünce bende, gülümsedim. 

 'Arya ben çok üzgünüm gerçekt-' sözümü kesti ve , 

'Hayır, hayır üzülme' dedi ve bana yaklaşarak, 'Sen ne söyleyecektin bana ? Kendi derdime düşüp seni unuttum, aptal kafam' dedi ve eliyle alnına vurdu.

 'Aa, şey ben diyecektim ki..' bir süre duraksadıktan sonra, 'kızacaksın bana' dedim emin olamayan gözlerle. Kaşlarını çatarak bana bakınca daha fazla beklemeden herşeyi başından sonuna kadar anlattım ve vereceği tepkiyi beklemeye başladım. 

 Bir sure bişeyleri düşündü ve 'sen na-nasıl intihar edersin? Ya ölseydin, ya o an orada o çocuk olmasaydı ne yapacaktın aptal!?' Diye bağırmaya başladı, sesi o kadar şiddetliydi ki bir an camların çatlayacağını düşündüm.