İMKANSIZ

•ARTIK BAŞLIYORUZ•

• Öncelikle hepinize çok teşekkür ederim. Beni kırmayıp yanımda olduğunuz için çoğunuzla tanışmıyoruz bile ama yine de kırmadınız beni. Sagolun :)
Multimedya da Kerem var :))

××××××××××××××××××××××××××××××××××××

Kafamdakiler beni yoruyordu. Düşünmekten boğulmuştum. Neden böyleydi? Değişemez miydi? Bilmiyordum, kahretsin ki hiçbir şey bilmiyordum. Kusurum beni hiç bırakmıyordu, peşimdeydi bir düşman gibi. Evet düşmandı. Hayatımın, hayallerimin düşmanı. Ben Kerem SARMAN. Eş cinsel bir Kerem. Kusurumu öğreneli bir kaç yıl oldu. Ve ailem bile farklı artık. Davranışları ciddi anlamda değişti. Evet erkeklere ilgi duyuyorum bu benim hastalığım ama elimde değil, ben istemedim böyle olmasını. Bu benim kaderim. Belki değişir? Belki beni mutluluk bekliyordur? Bu hastalık çevremdekileri benden uzaklaştırıyor. Çevremdeki kızlar yakışıklılığıma aldanıp benimle beraber olmak istiyor. Aslında kızlar güzel ama ilgimi çekemiyorlar. Belki ilgimi çekseler düzelirim, kim bilir? Ailem varlıklı, sosyetenin önde gelenlerinden. Benim hastalığım öğrenilirse onlara göre adları kirlenir. Sanki namussuzluk yaptım tövbe ya. Düşünceler, hayal kırıklıkları ve yorgunluk artık uyumalıyım.

Yine mi uyandım ben ya? Ne vardı sanki hiç uyanmasaydım benimki de hayat mı? Zihnimdekiler beni yoruyordu. Kahvaltı hazırdır düşüncesiyle yemek odasına indim. Annem artık kabullenmişti bana dönerek: "Günaydın yakışıklım. Nasılsın bugün? Nermin bizim için güzel bir kahvaltı hazırlamış hadi otursana."
Konuşmalarından sıkılmışçasına bir bakış atarak: "Günaydın annem. İyiyim sen nasılsın? Babamı da beklesek hep beraber yesek?"
"Babanın toplantısı varmış erkenden çıktı biz yiyelim."
Oturdum masaya her zaman ki SARMAN ailesi kahvaltısıydı. Kaç çeşit peynir olduğunu hiç bir zaman sayamadım saymam da kim uğraşacak hem benim matematik kötü. Hiç bir eksik olmazdı kahvaltı masamızda. Herşeyden fazla fazla olurdu. Omlet tam da istediğim gibiydi biraz tabağıma alarak reçelle beraber yedim. Sofradan kalkmak için ayaklanırken annem ne ara doydun der gibi baktı. İfadesizce odama çıktım. Bugün için bir planım yoktu. Çocukluk arkadaşım Eymeni arayıp bize çağıracaktım. Yanlış anlamayın hastalığım gereği ona karşı farklı emeller beslemem gerek ama yemin ederim o benim dostum, kankam, herşeyimi anlattığım yoldaşım. Hastalığımı biliyor fakat hiç bi zaman bana karşı ön yargılı davranmadı. Beraber atlatıcaz der hep. Neyse aradım Eymeni bize çağırdım, birazdan bizde olurmuş.

Kapı çaldı koşarak açtım. "Kankam be ne özledim ulan seni."
"Evden çıktığın yok ki takılalım hadi git giyin bi yerlere gidelim kız mıyız oğlum biz evde oturalım."
"Haklısın kanka bekle giyiniyim geliyorum."
Eymen haklıydı kaç haftadır dışarı çıkmıyordum. Eymeni beklemeyip hemen üzerime birşeyler geçirdim. "Oo kanka ne yakışıklısın lan sen ulan kızlar sana hasta be."
"Keske bende onlara hasta olabilsem."
Eymen yanlış birşey söylediğini farketti mahçupça yere baktı. "Hadi lan gitmiyor muyuz?"
Evden çıktık. Eymenin arabasına binip sahile gittik. Çocukluk dostumla dertleştim. Eve dönerken Eymenin bana iyi geldiğini farkettim. Hafiflemiştim. Rahatlamıştım. Eymen iyi ki vardı.

∆ YORUMLARINIZI, FİKİRLERİNİZİ BEKLİYORUM.