Çırpındıkça çöktüğüm bataklığın içindeyim,
Elini uzatmayan, vefasızlar utansın.
Titreyen ellerimle senelerdir viraneyim,
Yardım etmeyen sevgisizler utansın.
Utanmam ben, düşünmem bile, hissetmem,
Utanmam ben, kendime gözyaşı dökmem.
Yaşamaz vücudum, bu kör gözlerle göremem,
Bir kez dönüpte, bakmayan gözler utansın.
Yılların yorgunluğu var şimdi bedenimde,
Mazluma zulmeden hayırsızlar utansın.
Dil söylemez, gönül hissetmez şimdilerde,
Beni bu hale koyan kalpsizler utansın.
Utanmam ben, düşünmem bile, hissetmem,
Utanmam ben, kendime gözyaşı dökmem.
Bilmez misin gönül, bu yürekle ağlayamam,
Dönüp halime bakıpta, gülen gözler utansın.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GÖNÜL KÖPRÜSÜ
PoetryNeden bilmiyorum, gönlümün derinliklerindeki sevdalar dökülüverdi kalemimin ucundan. Oysa sırası mıydı şimdi ağlamanın? Nafile. Biliyorum ki yine susmayacak kalemim, ta ki acılarını, mürekkebbiyle birlikte bitirinceye kadar. Yine de her sevda yazılm...
