Hep söylerler hani, gündüzsüz gece olmaz,
Avuturum kendimi, yarama merhem olmaz.
Sevmiştim ya seni biliyorsun işte,
Bu gönül yarası, bilirim kapanmaz.
Güneş her battığında hüzünleniyorum,
Ay ışığı altında gönül susmaz.
Bazen oluyor, düşündükçe ağlıyorum,
O gece dünyamı aydınlatacak, ay bile olmaz.
Güneşi zaten hiç görmüyor gözlerim,
Ne yıldızları, ne ay ışığını bazen,
Sadece parlayan gözlerini hatırlıyorum,
Bir de maalesef sevmediğini bazen.
Geceleri seni daha çok hatırlarım,
Karanlıktan korkum bu yüzden aslında,
Ve görmediğim güneşe umut bağlarım,
Hep ben uyuyorken geliyor o da.
Bir yanda karanlık, diğer yanda aydınlık,
Bir yanda hasret, diğer yanda sensizlik,
Ne güneşi istiyorum, ne geceyi artık,
Haykırışlar bitsin, gelsin sessizlik.
Hep söylerler hani, gündüzsüz gece olmaz,
Avuturum kendimi yarama merhem olmaz.
Sevmiştim ya seni biliyorsun işte,
Bu gönül yarası, bilirim kapanmaz.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GÖNÜL KÖPRÜSÜ
PoetryNeden bilmiyorum, gönlümün derinliklerindeki sevdalar dökülüverdi kalemimin ucundan. Oysa sırası mıydı şimdi ağlamanın? Nafile. Biliyorum ki yine susmayacak kalemim, ta ki acılarını, mürekkebbiyle birlikte bitirinceye kadar. Yine de her sevda yazılm...
