Markete gitmeyi planlıyorduk. Ama önü biraz aylak doluydu. Bizde çok tehlikeye girmeden arkadaşımın evine gidelim diye düşündük. Arkadaşımın evinin bahçesinden çığlıklar duyuluyordu. Biz duyar duymaz koşmaya başladık. Ve bahçe kapısından nihayet içeri girdik (bahçe kapısına doğru koşarken ki zaman hiç bitmeyecek sandım). Nefes nefrse kalmıştık. Ben daha yakın sanıyodum bu evi. Bi baktık masanın üzerinde Ahmet aylaklara tekme atıyor. Aman tanrım falan demedik (Ne kadar cesur bir erkek). Koştuk yavaş yavaş ya giberim böyle hikayeyi bu ne dıbına koyim şubat ayında ne kafayla yayınladıysam. Neyse okumayın sizde dıbınakoyim.
