Hayatım çok güzel. Böyle bir ailem olduğu için çok şanslıyım. Öyle mutluyuz ki dünyada sadece biz varmışız gibi. Zengin bir aile değiliz ama paraya ihtiyaç duymuyoruz. Annem ev hanımı. Babam tamirci. Küçük bir kız kardeşim var. Bende liseyi okuyorum işte. Fazla birşey yok. Ben çalışıp eve katkıda bulunmak istiyorum aslında. Ama babam izin vermiyor. Bana hep dediği şey "Kızım bu hayatta senden istediğim tek şey okuman,kendi ayaklarının üzerinde durman. Biz her zaman senin yanında olmayacağız. Bunu düşün ona göre davran".
Böyle söylemesi hep içimi acıtır. Onlar olmadan naparım ki ben. Kızlar babaya düşkün olurmuş. Ben de öyle. Babam benim aşık olduğum, güvendiğim tek adam. Çünkü beni asla bırakmayacağını biliyorum. Her daim beni seveceğini biliyorum. Bu yüzden kimseye ihtiyacım yok. Başka birini sevip acı çekmek çok saçma. Kimse bizi babamız kadar sevemez. Çevredekiler benim havalı, şımarık biri olduğumu düşünüyor hep. Ne yani sizin gibi ikiyüzlü mü olsaydım? Burada ki herkes birbirinin arkasından konuşur,yüzlerine güler. Dost kelimesi baya bi samimiyetsizleşti. Annem hep dürüstlükten yanadır. Bana ne olursa olsun doğruluktan vazgeçme der. Haklı da.
