1 ay oldu işe başlayalı. Bu süre içinde kaanla sürekli atıştık. Bu durum canımı çok sıkıyor. Morelim çok bozuk. Hayat enerjim kalmadı. Kaanda öyle. Hiç gülmüyor. Sıkıcı bir iş gününden sonra eve geldim. Batuhan yine yok. Bu çocuğun yüzünü göremiyorum artık! Uyumak istiyorum. Sonsuza kadar uyumak istiyorum anca geçer bu acı. Gecenin bir saatinde telefonum çaldı. Arayan kaandı. Çok fazla heyecanlandım. Sanki kalbim yerinden çıkacaktı.
"Ne var bu saatte?"
"Gizem ben iyi değilim yanıma gel"
"Neredesin?"
"Kapının önünde"
Dışarı çıktım. Ayakta duramayacak kadar içmiş. Çok kötü görünüyor.
"Kaan bu halin ne?"
"Senin yüzünden. Ben bu kadar içmezdim, senden oldu."
"Özür dilerim"
"Gizem ben "
"Kaan seni seviyorum"
Oha ne dedim ben! Çok utanıyorum şu an. Neyse ya sababa hatırlamaz zaten. Hemen aldım. İçeri getirdim. Yatırdım. Tam gidecektim elimi tuttu. Gitme dedi. Gidemedim. Yanına uzandım. Sabah uyandığımızda sımsıkı sarılmışız birbirimize. O çoktan uyanmış.
"Bende seni"
"Ne diyorsun kaan?"
"Unutacağımı sandın dimi? Hayır. Beni sevdiğini söyledin. Hatırlıyorum"
Kahretsin ya hatırlıyor işte!
Batuhan uyanmadan kalktık. Onu yolladıktan sonra kahvaltı hazırladım. Sonra da çıktım. Olanlara inanamıyorum. Çok mutluyum!
