Aklı başına gelince bi hızla Yetimhanenin önüne geldi. Ne yazıkki amca orada yoktu. Baharın onu bulmasi gerekti. Bahar bi hızla Yetimhanenin etrafında defalarca tur attı. Bahar en sonunda yorulmuştu. Çömelip;
"Nerdesin , çık ortaya! Daha ne kadar saklanicaksin ki ?" diyordu. Bahar umutsuzca odasının yoluna koyuldu. Tamda oradaydı! Kapısının önünde dikiliyordu. Bahar gözlerini yerden kaldırınca şok olmuştu ve tabiki sevinmişti. Bahar;
"sonunda buldum seni!" dedi. Amca anlamamıştı şaşkınlık ve mutluluk belirtti yüzünde. Bahar tanimak istiyordu.Bahçeye indiler. Bahar hikayesini anlattı. Amcaya;
" benim hikayem böyle başladı. Ya seninki?" diye sordu. Amca bAşladı anlatmaya;
" Benim ismim Ahmet. Bende küçükken yetimhaneye verilmişim. Sürekli dua ediyordum. "inşallah annem ve babam geri döner" diye. Bende gitgide büyüyordum. 18 yaşıma kadar burdaydim. Düşüne biliyor musun! Ama sonra okulumu lise 3 e gidiyordum. Ve sadece 2 sene kalmıştı üniversiteye geçmeme. Derslerimde çok iyiydi ve ne olmak istiyorum biliyor musun?" dedi Bahar'a.Bahar şaşkınlıkla dinliyordu Ahmet amcayı. Bahar;
"ne ne " dedi merakla. Amca devam etti;
" Doktor olmak istiyordum. Amacımada ulaştım. Doktorlugu kazandım. O mutluluk öyle birşeydi ki. İlk defa bu kadar mutlu olmuştum. Çünkü hayalim gerceklesmisti. Tabi sonra emekli olup ayrıldım. Tabi bir kız vardı hayatımda onunla evlendim. Bi 29 yılımda onunla geçti. Ama bir bilsen ne kadar mutluyduk. O mutluluk hiç bitmeyecek gibiydi..." dedi ve sustu. Gözleri dolmustu yüzünde öyle bir hüzün vardıki! Bahar dayanamayıp sordu;
"neden sustun ki?" dedi bahar. Ahmet amcanın yüzünde masum bir gülümseme vardı. Ahmet amca.....
