Melis üniversitenin ilk günü o kadar heyecanlıydı ki ama bu heyecanını kimseyle paylasamiyordu çünkü yanında heyecanını paylaşacak kimsesi yoktu... ne annesi ne de babası.. o böyle düşünürken kapı caldi ve gelen en iyi arkadaşı onu hiç yanlız bırakmayan aslıydı onu görünce çok mutlu oldu onunla aynı yeri kazanmışlardı ( maltepe üüniversite çocuk gelisimi bölümü tam buldu ) ikiside çok heyecanlıydı aslı acaba sevgilim olacak kişi nasıl diye düşünürken ben acaba bu sene notlarimin nasıl olacağını düşünüyordum ve böyle düşünürken okula nasıl geldigimizi anlamadık bile okulun içi hınca hınç doluydu listeden hangi sınıfta olduklarına bakıp sınıflarını buldular sınıfları ayrıydı bu ilk önce çok kötü bir şey gibi geldi çünkü sınıfta tek kalacaktım zaten sınıfa girince oturucak bir yer bulamadım ama öyle dikilirken arkalardan ses geldi
" hey burası boş " diye bir ses duydum ve o tarafa döndügunde gördüğü şey karşısında nefesim kesildi ve kalbinin durabilecegini hissettim ama yanına kadar gittim ve sadece "teşekkür ederim " diyebildim en sonunda. sonra oturdum ve onun suratına bakmak için kendimi zorladıysam da o ela gözleri kumral saçlarıyla nefes kesiciydi... en sonunda 1. Ders bitti ve herkes kendi arasında konuşmaya başladı aslında benim amacim ilk deha böyle şeyler hissettiğim çocuğun ismini öğrenmekti en sonunda konusmalar arasinda isminin murat olduğunu öğrendim... dersler bitti ve eve dönüş vakti geldi...
