İmkansız

1.BÖLÜM

Cok sacmaydi hayat. 18 yasinda bi kizin hic bir erkekle el ele tutusmamis olmasi hic bir erkegin kokusunu icine cekmemis olmasi, hic bir erkege sarilmamis olmasi ozellikle de bu nasil bi his bilmiyor olmasi cok guzel bi hisdi bu hissediyordu ama bilmiyordu iste. Evet bu bendim, evet bunlara takilmam sacmaydi bunlara uzulmem sacmaydi ne acilar varken ama hayatta ayakta durabilecek bi seylerdi belkide. İnsanin kendisine dis gorunusu yuzunden sevilmemis olmasi cok aci bi durumdu neden onem veriliyordu dis gorunuse yada neden cirkindim sadece ela gozlerim kurtarmiyordu beni, yetmiyordu. Siradan bi ailede yasiyordum tam olarak siradan degildi, sıkı bi aileye sahiptim ne kadar iyi bisey bilmiyorum ama iyi degildi bence dusunsenize, sevgiliniz var ve bulusmak istiyor en dogal hakki ama sen bulusamiyosun ve bunu bildigin icin kimseyle cikmaya cesaret edemiyorsun. Abin oldugu icin sen kizsin hic bisey yapamazsin evde otur ve bize hizmet et der gibi bakmalari yok mu insanin ici aciyor. Ama bunlari yasayan
sadece bazi kizlar ve oyle kizlar varki yoklugu bile fark edilmiyor ailesi tarafindan, ne yani bumu guzel desem bile icimden oyle bi derecege gelmis ki ruh halim fark etmesinler istiyosun ama olmuyor bu senin hayatin ve hayatina boyun egmek zorundasin okadar.
~~~~

Yine siradan bi sabaha uyanmistim. Keşke uyanmasaydim diyordum. Gozlerim acik tavani seyrediyordum. İstemsizce uyaniyordum her defasinda ama yatagimdan hic cikmamak istiyordum. İmkanli bir sey miydi? Belki bir süre. Ölümle yaşam arasinda gidip geliyordum hep.

Ölmek istiyordum, çünkü çok yorulmuştum ne kadar daha ömrümün yarisinin yarisinda olsam bile hersey yormustu beni, ve fazlasiyla sıkılmıştım hayatimdan.

Yaşamak istiyordum, çünkü daha yaşamadiğim okadar extra cok guzel seyler vardi ki. O anlari yaşamadan ölmek istemiyordum.

Birazdaha bunlari dusunursem ya düşünmekten kafayi yiyecektim, yada açliktan içim içimi. Üstümdeki yorganimi birden hizla iki ayagimla birden atmistim uzerimden, bunu yapmayi seviyordum. Sebep? Yok.

~~~~
Dışarı çıkıcaktım ama tabiki de tek başima degildi. Zaten oyle bir hayatim yoktu benim. Nasil olsun ki. Gözum dolmustu istemsizce, hep bunu dusununca dolardi zaten. Nefret ediyordum ağlamaktan ama nefret ettigim kadarda ağliyordum. Belki de bu boktan hayatta sadece ama sadece yapabildiğim tek sey aglamakti. Evet evet kesinlikle. Hayatimi boka çevirenler abi olmayi yanlis anlayan " abi " görünümlu abilerdi. Sanki bir tane yetmezmis gibi iki taneydi bir de. Her defasinda isyan etmicem desemde engel olamiyordum agzimdan cikan laflara. Annemin sesi ile dusuncelerimden ayrilmistim.

" hadi otobuse gec kalicaz " dedi bağirarak.

" tamam anne geliyorum "der demez deodorantimi ustume tam anlamiyla boşaltmistim her ne kadar annem kizsada (yamuk agizli emoji gülüşü) kendi kendime gülmüştüm.

Sadece yapabildigim tek sey aglamak desemde her seye mal mal gulen birisiydim. Deodorantimi sıkar sıkmaz cantami alip atmistim sonunda kendimi disari.

Otobus tin tin ilerlerken yine ama yine gozlerimin dolmasini sagliyacak dusuncelerim gelmisti aklima. Lanet olasi pislik. Marketten eve biseyler almaya gidiyor bile olsak kesinlikle benim icin de onu gormeye gidiyordum aslinda. Saf bir kızdım, sadece 18274729 kere göz göze gelen birisinin bana karşi biseyler hissettigini düşünüyordum. Aptalca miydi? Belki hayir. Belki evet. Benim icin aptalcaydi. Cunku hep boyle dusunuyordum. O sana bakiyor diye senden hoslanilcak değildi Melek degildi.

Ona nezamandan beri bir seyler hissediyordum? Hergun ruyalarima ne zamandan beri giriyordu? Artik his degildi ona karsi duygularim, daha da fazlasiydi. Günlerdir mi? Yoksa aylardirmi aşiktim ona? Hayir hayir ona tam bugune kadar 1 yildan beri aşiktim. Evet bugun yil donumuz sevgilim. Sevgilim demek ne kadar dogruydu sana büyük adam? Sevgilim değil, sevgim demem lazimdi. Cunku sen değil, ben aşiktim sana. Bugun 1 yil oldugunu şuan fark etmistim. Gozumdeki akmak icin yalvaran ama akamayan goz yaşimla camdan disari seyrederek gülümsemistim.