Hayatımın Güneşi

Bölüm 1

"Duru uyan saat 9 oldu hadi ama"
"Esma abla insanı tatilde bile uyutmuyorsunuz ya saat daha sabahın körü insan bu saatte uyandırılmaz ki"Her sabah bu tartışmayı esma ablayla yapmak yerine annemle yapmak için neler vermezdim. Ama annem beni uyandırmak için gelmek yerine hep esma ablayı yollardı yıllardır bu böyleydi ama ben bu hayalimden hiç bir zaman vazgeçmedim vazgeçmeye de niyetim yok. "neyse zaten uykum kaçtı geliyorum."
"Tamam kahvaltı hazır"deyip odamdan gitti esma abla
Bende elimi yüzümü yıkayıp yavaş adımlarla aşağıya indim annem koltuklarda oturuyordu hemen yanına gidip "Günaydın anne bir şey konuşabilir miyiz" dedim. kafasını okuduğu dergiden kaldırdı ve "önce kahvaltını yap sonra konuşalım" annemde gerçekten merak duygusu yoktu sanırım diye düşünüp kahvaltı masasına geçtim ama bir şey yemek canım hiç istemiyordu bu aralar hep böyleydim zaten bütün yaz o olay aklıma geldikçe ağlayasım geliyor ve odama kapanıyordum. Ama bugün annemle konuşup şu işi halletmeliydim yoksa istanbul da kafayı yiyecektim. inanıyorum izmir bana iyi gelecekti yeni şehir, yeni umutlar, yeni hayaller...
Kahvaltı masasından kalkıp annemin yanına gittim hala dergiyle ilgileniyordu" artık konuşabilir miyiz?""dinliyorum" ah tamam sakinim heyecan yok "anne ben okulumu değiştirmek istiyorum" "hangi okula gitmek istiyorsun ki senin okulun zaten istanbul daki en güzel okul senin yerinde olmak isteyen kaç kişi var farkında mısın" ah yine başlamıştık neyse sinirlenmemeliyim çünkü sinirlenirsem olay çıkarırım ve bu da annemin istediğim şeyi yapma ihtimalini düşürür. "izmir koleji" "istanbul daki okullar yetmedi sanırım olmaz tabiki de unut bunu" Hayır asla "anne lütfen istanbul da yaşayamam artık hem siz demiyor muydunuz kendi ayaklarının üzerinde dur diye işte fırsat bana bir şans verin lütfen anne" "Hayır duru unut bunu şimdi odana daha fazla konuşmak istemiyorum" "anne lütfen biraz beni dinler misin" "duru odana dedim çabuk bu konuyu da bir daha açmamak üzere kapat anladın mı? " şaka falan mıydı bu burda yanlarında olunca benimle ilgilenmiyorlar ama yanlarından ayrılmama da izin vermiyorlar "anlamadım tamam mı ben burdan gideceğim siz isteseniz de istemeseniz de"deyip odama çıktım. Yatağıma yatıp ağlamaya başladım benim burdan kurtulmam lazımdı ama nasıl ya da bir şekilde onların izin vermelerini sağlamalıydım. Akşama kadar odamdan dışarıya çıkmadım ve çok acıktım öğlen esma ablanın getirdiklerini de gurur yapıp yememiştim zaten. Odamın kapısı çalınınca ses çıkarmadım kapı yavaşça açıldı içeriye annem ve babam girdi. Babam "hadi yemeğe gel konuşmamız lazım "dedi annemde onun dediklerini onaylar gibi başını sallayıp"hadi çabuk ol "dedi ve odadan çıktılar. Annem konuşmak istemediğini söylemişti bu neydi böyle yoksa kabul mü edeceklerdi ay inşallah. Hızlı adımlarla aşağıya inip yemek masasına oturdum. Konuşmaya ilk başlayan babam oldu."annen bana her şeyi anlattı açıkcası annen bizim yanımızdan ayrılmana sıcak bakmıyor ama ben öyle düşünmüyorum sonuçta bugün olmasa yarın bir şekilde bizim yanımızdan ayrılacaksın yani ben liseyi izmir de tamamlamanda bir sakınca görmüyorum ne kadar önce kendi ayaklarının üzerinde durursan o kadar iyi ama yine de biz sana yardımcı olacağız ev, araba veya para konusunda sıkıntı çekmeyeceksin sadece derslerine odaklanacaksın zamanla annen de bunun doğru karar olduğunu anlayacak" şuan şoktaydım resmen hiç bir şey yapmadan babam izin vermişti.sevinme işini odama bırakıp aç olan karnımı doyurdum. Tam odama çıkacakken tatilin bitmesine 5 gün kaldığı aklıma geldi ve vazgeçip babama döndüm ve"baba kayıt için izmire gitmemiz gerekiyor ve burda ki okuldan da belge almamız gerekiyor ve bunun için sadece 5 gün yeterli mi sence "dedim babam yüzüme bile bakmadan"yarın aile yemeği var perşembe günü sabah izmire gidip kaydını yaptırırız eşyalarını hazırla sende ona göre"dedi ne kadar umursamaz bunlar ya diye düşündüm acaba huyları mı böyle yoksa özel bir çaba mı sarfediyorlar diye düşünüp sonrada saçmaladığımı farkedince kendime gülüp odama çıktım. Odamın kapısını kapattıktan sonra resmen sevinçten çığlık atıyordum o kadar mutluydum ki şuan da hayalim gerçek oluyordu istanbul dan kurtuluyordum kötü olan bütün anılarımı bu odada bırakıp izmire gidecektim.istanbul benim için hayal kırıklığı demekti, istanbul benim için ihanet demekti, istanbul benim için hayallerimin yıkılışı demekti, istanbul benim için ruhumun yokoluşu demekti.
Bu sabah bir ilk yaşayıp kendim uyandım hem de saat 7 de tabi bunun bir sebebi vardı akşam aile yemeği vardı o yüzden acele edip eşyalarımı hazırlama işini erkenden bitirip o sıkıcı bir o kadar da yapmacık olan aile yemeğine hazırlanmalıydım. Aşağıya indim kahvaltı masasına geçtim esma abla bana bu saatte burda ne işin var bakışı atarken sadece ona gülümsedim ve annemle babam gelince de kahvaltımı yapıp odama geçtim.