Benden en en eeeeeeen sevgili okuyuculara deli dolu ve sımsacacıık bir MERHABA!
İnanır mısınız bilmem ama sizi o kadaaar çok özlemişim ki..! Hala ardı arkası kesilmeyen mesajlarınızı, yorumlarınızı ve beklentilerinizi fark edip buna karşılık veremediğimi fark ettiğimde anladım.
Yazmak zaten bambaşka bir şey de, birde bunu paylaşmak hele de anlayabilen insanlarla paylaşmak o kadar değerli ki benim için.Her şeyi kelimelerimle size hissettirmeye çalışırken bunu kelimelere döküp size tam olarak anlatamam sanırım.Ama biliyorum siz benim ne demek istediğimi yine de anlarsınız.
Uzun, upuzun beklemenin ardından beklediğiniz zamana değeceğine inandığım finalin üç kısmında birini oluşturan bölümünü gece boyunca hiç uyumadan cuma gününün öğlen saati sizinle paylaşmış bulunacağım.
Umarım umaaaarım çok beğenirsiniz ve dersiniz ki ''Aylar geçti ama, değmiş be!''
İnanın tek dileğim bu.Kocaaaaammman sevgi dolu öpücükler benden size.
Hayatınızda miski amber kokuları, frezya çiçekleri ve erguvan saçlı yayla gülü fidan kızları eksik olmasın emi :)))
Bu bölümden önceki son bölüm de kütüphaneye eklenmiştir.Aradan uzun bir zaman geçti kimse "ne olmuştu bu hikayede, buralara ne zaman geldik!" demesin diye..
Ve birde bir haberim var ki sizinle paylaşmadan edemeyeceğim..Yeni bir hikayeye başlıyorum.Bilmiyorum ne dersiniz, ne düşünürsünüz ama ben sizi heeer zaman beklerim.
Detayları merak eden her an bana ulaşabileceği her yerden sorularını, eleştirilerini ve fikirlerini bana yöneltebilir.Kesinlikle çekinmenize gerek yok.
SÜRÇ-İ LİSAN ETTİYSEK AFFOLA!
Uzaaatmadan buyurun şiir adamı Kerem SAYER ve onun erguvan saçlı ZEYNEP YILMAZ'ı sizlerle!
Ne yapacağınızı bilemediğiniz anları bilir misiniz? Hepimiz yaşarız genelde. Bir olay vuku bulur ve siz o an o olayı çözmek, müdahil olmak veya anlamak için hiçbir şey yapamazsınız. Beyniniz sizi engeller, bedeniniz sizi engeller, ruhunuz sizi engeller.
Tüm engeller bir olup karşınıza dikilir sanki hiç derdiniz, tasanız ve o anı kurtarmak için yapmak zorunda olduğunuz şeyler yokmuş gibi.Ve ben şuan o anı yaşıyorum.En ağır şekilde elim kolum bağlıymış gibi bir süredir aynı yerde duruyor ve aynı noktaya bakmaya devam ediyorum.Etrafımda ne bir ses var, ne bir soluk.Öylece olduğum yerde duruyorum sadece.Gözümün önünden aklımın içinde söylemem gereken kelimeler dönüyor ama görmemek için kendime ket vurmuşum gibi algım hiçbir şeyi anlamamak üzere yemin etmiş gibi bomboş bakıyor gözlerim.
Kerem konuşsun istiyorum, tutsun elimden götürsün en kuytu köşelere ve sussun sadece sussun ama yine sanki her zaman oraya aitmiş gibi hissettiğim başım göğsünü bulsun.Sonsuza dek ayrılmasın ve ben artık ne olur, ne olur tek bir acı daha yaşamadan son nefesimi Keremin göğüsünde vereyim istiyorum.
Ama olmuyor.Şu zamana kadar hangi istediğim oldu ki zaten? Olmaz.Olmaması için var edilmişim gibi hiçbir zaman diliminde istediğim şey dönüp dolaşıp gelmez ama bana mutsuzluk getirecek şey en kısa yoldan gelir ve sarılır bana.
Adının Buse olduğunu yeni öğrendiğim kadın da konuşmaya pek meyilli gibi değil çünkü kendisinin eseri olduğunu düşündüğüm ve evet unuttum pardon belki de bu eserde Keremin de katkısı olan çocuğu bomba misali ortaya saldığı için pek de konuşması gerekiyormuş gibi hissetiğini düşünmüyorum.
Benim asıl canımı yakan bu durumda çoğu insanın düşeneceği şeyi düşünmeme sebep olan ve buna rağmen hala sesini çıkarmayan Kerem. Orada öyle duruyor. Belki de başta ben olmak üzere bir şeyleri kaybediyor ama ağzından tek bir kelime çıkmaksızın bakıyor.Bir bana, bir de önündeki sarışın ama Keremin ki kadar güzel yeşil gözlere sahip olan uzun saçlı kız çocuğuna.
