KANSERİMSİN

SAVAŞ GÜÇLÜ

Gece saat 4:30. Koridordan gelen ayak sesiyle irkildim. Gelen sema hanımdı , topuklu ayakkabısının yere vuruşunu ezberlemiştim. Sema hanım doktorumdur.
+ Uyumadın mı savaş?
-Hayır sema hanım ağrılarım var uyuyamıyorum.
+ uyuman lazım sabah kan testi yapılacak ağrıların arttığına göre kan değerlerinde bir sıkıntı olabilir. Sabah erkenden onkoloji polikliniğe geliyorsun. Bak bu evrağı buraya bırakıyorum sabah bunu yanıma getiriyorsun sana diğer kağıdı veriyorum hemen kan için kan merkezine gidiyorsun.
- Sema hanım anlatmanıza gerek yok yaklaşık iki yıldır hep yaptığım rutin işler , dedim gülümseyerek.
+ pekala yeşil gözlü genç , o zaman serumu değiştirip gidiyorum.
Gülümseyerek suratına baktım. Sema hanım güzel bir kadındı. Kahverengi beline kadar uzanan saçları vardı. Siyah zeytin gibi gözleri ve hiç eksik olmayan kırmızı ruju vardı. Serumu değiştirirken konuşmaya başladı.
+ Anılın durumu kötü , Sancıları başladı beyni su toplamış olabilir yarın özel olarak başka bir yere sevk edeceğiz.
- ne yani ameliyat oldu o çocuk tümör belirtisi olabilir mi tekrar ?
+ sanırım ve bunu ailesiyle henüz paylaşmadım tekrar ameliyat olma şansıda yok.
- umarım öyle bişey yoktur
+ Umarım savaş umarım,  neyse şimdi hemen uyuyosun sabah hemen yanıma kan değerlerine bakalım. Hadi tatlı uykular canım.
Tepki vermeden gülümsedim. Eline ilaç kutusunu alarak odadan çıktı.
Merhaba bu arada ben Savaş , savaş güçlü. 17 yaşındayım. Yaklaşık 2 yıldır kanserim. Beynimde tümör vardı , ameliyat yardımıyla bir kısmı alındı kalan tümör kanser hücrelerine dönüştü ve kötü huylu olarak vücudumda yayılma gösterdi. Şu an kemoterapi görüyorum. Hayat bana hep şansız yüzünü göstermişti. İlk başlarda kabullenemedim bu durumu günlerce ağladığımı hatırlıyorum daha sonra kendi kendime  "Ya ulan savaş oğlum napıyorsun? Ağlamak bir boka yaramıyor anasını satayım erkeksin ulan sen bir kanser yüzünden ah vah edecek adammısın lan sen?" dedim kendi kendime. Annem harap olmuştu. Yüzümü yıkayıp gülümsemeyle annemin yanına gittim kederli kederli mutfakta yemek yapmakla uğraşıyordu. Odama çıktığımı görünce şaşırmıştı. Tepki vermeden sarıldım boynuna oda sarıldı. Annem benim be. " Yeneceğim ulan kanseri." diye annemin kulağına fısıldadığımı hatırlıyorum sonrası malum tedavi görmeye başladım. Okulda gitmiyorum. Güzel bahaneydi benim için okuldan nefret ediyorum. Okumak bana göre değil erkek adam çalışır okul ne ulan fakat son zamanlarda ağrılarım arttı.  Zaten 2 yıldır bu hastanede bu onkoloji serviste  kaç tanesi gelip gitti. Ulan biz öleceğiz bunu biliyoruz. İnanmazsanız kalkıp kaldırayım herkesi herkes benden iyi biliyor sonumuzu ama  bir umut işte uğraşıyoruz ne demişler "Umut her zaman vardır" 
Hayattan bir beklentin varmı diye soracak olursanız yok açıkçası. Kanser olduğumdan bu yana kimsem kalmadı Ailemden ve selimden başka. Selim en yakın arkadaşımdır hastalık süresince hep yanımda oldu hiç yanlız bırakmadı beni. Başka da kimsem yoktur. Bide eski sevgilim vardı Büşra.  Hasta olduğumu öğrenince ayrılmak istediğini söyledi. Ulan kahpe dedim bakmayın öyle valla dedim hemde yüzüne yüzüne.  Sen kimsin lan benden ayrılıyorsun sen varya sen bana kurban ol lan. Sen  benim o  kanser hücrelerime kurban ol , dedim. O kim ulan benden ayrılıyor kahpe. Ben ayrılıyorum ulan senden dedim suratına bile bakmadan ayrıldım zaten sonrada. Daha sonra ameliyattan sonra gelmişti yanıma ama ne farkeder ulan varya o kız hasta olduğumu öğrenince yanımda kalsaydı. İstanbulu sererdim lan ayaklarının ucuna. En temiz halimle severdim lan. Aman neyse ne kahpenin muhabbetini yapan kahpe olur. Uyumak lazım yarın kan vereceğim. Bu hikaye benim hikayem , Benim hayatım.