Ben ik verliefd op mijn leraar? (Compleet)

Hoofstuk 26 - Rust in vrede

*Een paar weken later*

Ik hoorde telefoon en rende naar beneden.

"Met Fleur."

"Hallo Fleur, u spreekt met meneer Fisher."

Waarom belt de afdelingsleider nou weer? Heb ik iets verkeerd gedaan?

"Fleur, bel ik op een gelegen moment?"

"Ja, hoezo?"

"Ik moet je wat ergs mededelen en ik vind het zo erg voor je."

Huh? o nee, wat is er gebeurd?

"Je vriendin Merel is overleden aan zelfmoord."

Hij maakt een grapje zeker? Ze is altijd zo blij dit kan niet, dit kan gewoon niet.

"U maakt een grapje zeker?"

"Nee Fleur, het spijt me ik kan hier echt geen grapjes over maken."

Ik was stil. Dit kan niet. Merel is zo'n leuk en mooi meisje. Ze is mijn beste vriendin en ik heb haar gisteren nog gezien op school.

"M-maar ze was gisteren nog op school."

"Sorry Fleur, morgen is op school een herdenking als je nog iets wil maken kan dat."

Ik begon te huilen. Dit kan niet. Ze was zo mooi. Waarom nou net Merel. Nee, nee ik trapte hard tegen mijn spiegel aan die nu inmiddels in stukken lag.

"Fleur? Gaat het?"

"J-ja, ik vind het zo erg van Merel. Ik g-ga het even tegen mijn o-ouders vertellen."

"Heel veel sterkte."

"B-bedankt."

Ik begon steeds harder te huilen. Ik krijste zowat. Het kan niet waar zijn. Haar arme ouders en Frits o nee. Wat moet het erg voor hun zijn. En voor Merel ze was nog zo jong. En zelfmoord. Ik dacht dat ze zo gelukkig was. Wat ben ik voor slechte vriendin, ik had dit moeten zien. Ik huilde harder en harder. De tranen stroomden over mijn wangen. Het droop inmiddels nu al op mijn broek. Hoe kan het nou gebeuren? Mijn aller beste vriendin heeft zelfmoord gepleegd. Waarom? Het kan gewoon niet waar zijn. Ik voelde pijn in mijn voet. Ik keek naar mijn voet en het bloedde hevig. En er zaten scherven van mijn spiegel in. Ik verdien dit. Ik verdien hier niet meer te zijn, Merel hoort nog te leven. Kon ik haar plek maar innemen. Mensen hebben haar nodig. Niemand die mij toch mist. De enige persoon die mij leuk vond was Merel. En nu is ze er niet meer. Ik keek naar de grond en zag er water liggen van mijn tranen en bloed van mijn voeten.

*bzz bzz bzz bzz.

Ik hoorde mijn telefoon ik keek op mijn scherm en zag dat het Dan was. Wat moet ik nu doen dan? Weet hij het al? Maar Merel nee ze kan gewoon niet... Ik zakte in elkaar. Ik kan dit niet. Ik wil niet zonder haar leven. Ik huilde waarom zij? En haar arme broertje en haar ouders. Ik hoorde beneden de bel gaan, het zal wel mijn moeder zijn die het gehoord heeft en van haar werk naar huis is gekomen. Ik liep wankelend naar beneden, mijn voet deed pijn. Maar niet zoveel pijn als het idee dat ik Merel nooit meer zie. Dat gevoel is onbeschrijfbaar. Het gaat nooit meer weg. Het is een stukje dat nooit meer op een puzzel past. Ik deed de deur open en zag daar Dan staan. Ik keek hem geschrokken aan. Wat doet hij nou hier? Hoe komt hij aan mijn adres?

"D-dan?" Ik huilde nog steeds en ik zag dat hij ook had gehuild. Ik moest nog harder huilen.

"Fleur, het komt goed. O nee Fleur? Wat is er met je voet gebeurd?"

"K-kom m-maar mee naar b-boven." Ik huilde en kon niet meer normaal praten.

Toen we boven waren wees ik naar mijn spiegel. Ik hoorde Dan snikken.

Ik liep naar de spiegel toe en pakte en stukje en sneed ermee in mijn arm.

"Neeee Fleur stop, wil je dat please nooit meer doen." Hij moest huilen. Nee, dat niet ook nog. Ik huilde.

"Het s-spijt me. Maar ik verdien dit. Ik had dood moeten zijn, niet M-merel."

"N-niemand had dood moeten gaan."

"I-ik begrijp het gewoon niet Dan, ze was zo blij gisteren." ik begon nog harder te huilen.

"I-ik begrijp het ook niet, n-niemand begrijpt het. Ze was zo'n mooi meisje en het nooit mogen gebeuren."

Mijn voet begon steeds meer pijn te doen. Hoe meer pijn het ging doen hoe beter ik mij voelde.

"Fleur, waar ligt verband? Ik kan er echt niet tegen om je zo te zien ik zie dat je pijn hebt door je voet."

"B-beneden in het kastje in naast de wc in de meterkast."

Dan liep naar beneden en kwam even later terug met verband en een stoffer en blik. Hij liep naar me toe en verzorgde mijn voet. Hij deed er uiteindelijk verband op.

"Bedankt." zei ik snikkend.

"Geen probleem." Ik keek naar Dan die ook nog aan het huilen was. Ik wil hem echt nooit meer zo zien. Dat doet zo veel pijn.

"W-waarom kwam je eigenlijk."

"Om je te steunen, ik had het gehoord en ik vond het zo erg voor Merel, maar ook voor jou en ik was een beetje bezorgd."

Ik moest blozen. Wat lief van hem. Hoe kan het nou gebeurt zijn? Ik kan het gewoon niet beseffen. Merel is echt geen persoon die zelfmoord zou plegen. Dan gaf mij een knuffel en ik knuffelde hem terug. Ik kan dit nog steeds gewoon niet geloven. Mijn beste vriendin is er niet meer, en ik ben er nog wel. Ik wou dat ik haar plek kon innemen. Ze verdiende het niet, ik verdiende het meer. Ze had nog zo'n mooie toekomst voor zich. En nu heeft ze gewoon geen toekomst meer. Dan zit mij gewoon nu een knuffel te geven en ik word er minder verdrietig van dit moet stoppen. Ik duwde hem van mij af.

"Is er iets?" vroeg Dan bezorgt.

"Ja, kan je oprotten ik wil even alleen zijn." Ik zei het boos en moest huilen. Waarom deed ik zo boos tegen hem. Ik zag aan Dan dat hij even schrok en toen weg liep zonder nog een woord te zeggen. Ik liet me op grond vallen en begon nog harder te huilen. Ik bedacht me opeens een knuffel die Merel me aan mij had gegeven toen ik 9 jaar werd. We kende elkaar al zo lang. Ik liep naar mijn bureau waar een foto lijstje stond met een foto van Merel en ik. Ik keek er naar en kreeg tranen in mijn ogen. Hoe kan het toch gebeurt zijn. Ik pakte de knuffel en zag dat er een briefje onder lag.

"Lieve Fleur,

Dit is onze knuffel, ik kan mij nog goed herinneren wanneer ik hem aan je gaf, dat was op je negende verjaardag. Wat waren we toen nog schattig he? Ik weet nog goed dat we naar de zelfde middelbare school gingen en dat ik toen en gat in de lucht sprong zo blij was ik en toen we ook nog bij elkaar in de klas kwamen was het al helemaal perfect. Maar nu Fleur wil ik je iets vertellen waar ik al heel erg lang mee zit. Ik heb al sinds een jaar of vijf het gevoel dat ik niet wil leven, alsof het leven niet voor mij gemaakt is. Ik voel me altijd ongelukkig, wat ik ook doe. Ik had wel altijd een glimlach op mijn gezicht maar het was slechts een schijn. Ik was er zat van om de hele tijd te doen alsof ik gelukkig was, terwijl ik dat niet was. Ik vind je een geweldig persoon Fleur, dat je dat even weet. En ik hoop echt dat je mijn keuze begrijpt. Op een dag zul je bij me zijn, maar dat gaat hopelijk nog heel lang duren. Ik hoop echt dat Dan en jij wat krijgen, want ik weet zeker dat jullie elkaar leuk vinden.

Fleur ik hou van je en je blijft altijd mijn beste vriendin,

Merel.

Ik moest huilen. Hoe kan ik het niet gezien hebben? Ik begrijp het niet, hoe kan ze nou niet van het leven houden? Maar ik zal Merels keuze begrijpen, want ik weet dat ze een verstandig persoon is en dat wat ze kiest het beste voor haar is.

"Merel, je blijft ook altijd mijn beste vriendin." zei ik hardop. Hopelijk hoort ze het. Ik moest huilen. Ze hoopt dat Dan en ik wat krijgen. Ik hoop dat ook. Ik heb mij echt verschrikkelijk gemeen tegen hem gedragen. Zou hij het mij ooit vergeven?