Behind the walls - Harry Styles

Part 2 - Breaking the walls

De volgende dag was ik na het avondeten gelijk naar boven gegaan. Ik keek op mijn horloge. 7.57 pm. Even twijfelde ik of ik mijn raam wel open zou doen, maar uiteindelijk had ik het toch gedaan. Gelijk drong de geur van de zomer in mijn neus. Ik rook bij elk seizoen een bepaalde geur.  

Ik ging schuin op de vensterbank zitten en wachtte tot de jongen tevoorschijn zou komen. Het duurde niet lang. Nog geen minuut later kwam hij aanlopen. Hij had in zijn ene hand een touw en de andere hand had hij gebald.  

Toen ik mijn been van de vensterbank af liet glijden, keek hij pas omhoog.  

'Hey, Jess!' Riep hij enthousiast. Ik schonk hem een glimlach. Ik begon hem nog aardig te vinden ook. Een jongen uit de boze buitenwereld.  

De jongen richtte met zijn hand naar mijn raam. 'Catch!' Riep hij. 

Ik maakte snel een kommetje van mijn handen en probeerde het propje te vangen, maar het ging verkeerd. Ik belandde met een harde bonk op de vloer van mijn kamer. Buiten hoorde ik de jongen lachen. 

'Jessica?!' Van beneden kwam het geluid van mijn moeder. 

'Everything is fine, mom!' Riep ik. Ik had geluk dat mijn moeder nooit zomaar mijn kamer binnenkwam, anders had ze gemerkt dat ik met de val mijn rok had gescheurd. Snel krabbelde ik overeind en keek door het raam naar de jongen. Hij leunde tegen de boom en keek verbaast. 'You talked!'  

Ik knikte snel en draaide me om. Ik vouwde het propje uit elkaar en las de slordig geschreven letters.

Dear Jessica, 

In your letter you wrote you wanted to be shown the world, but you have no premission to go outside. So, I got an idea, and this my idea. In the evening I will bring you a rope. You have to tie the rope to something, so you can climb outside. Then I will show you the world, and after that you can go back inside. What do you think? Do you agree? 

Much love, 

Harry Styles

Harry Styles, zo heette hij dus. Voordat ik naar het raam liep, deed ik snel een broek aan. Harry stond nog tegen de boom geleund, toen ik weer voor het raam tevoorschijn kwam. Gelijk kwam hij wat dichterbij. 'Well?' Vroeg hij. Ik knikte tevreden. Toen gooide hij het touw naar me toe. Na een paar mislukte pogingen, kwam hij in mijn kamer terecht. Ik bond het vast aan de rand van mijn bed. Met een paar dubbele knopen leek hij mij sterk genoeg. Ik ging op het vensterbank staan en keek naar beneden. Het was hoog, maar ik durfde het. Ik liet me via het touw naar beneden zakken en kwam eindelijk met mijn voeten op de grond terecht. Harry kwam naar me toe en sloeg een arm om me heen.  

'Don't worry.' Zei hij op een zachte toon. We liepen langs het huis een helling af. Mijn hart bonkte als een gek. Wat was ik aan het doen? Wil ik dit wel echt? 

'Hide!' Riep Harry toen we langs het raam liepen. Snel bukte ik, zodat mijn moeder ons niet kon zien. Harry trok me kruipend mee over het gras. Doordat het al schemerde had ik niet gezien dat ik met mijn hand in de modder zat. Snel renden we de rest van de helling af. Ik realiseerde dat we bijna in de stad waren aangekomen. Ineens stond ik stil. 

'What's wrong?' Vroeg Harry met zijn betrouwbare ogen. Ik sloeg mijn blik naar beneden. Ik wou hem vertellen dat ik niet verder durfde, dat ik wel wilde, maar niet durfde.  

Hij greep naar mijn hand, maar die schudde hij gelijk weer af. 'You have mud on your hand!' 

Ik knikte verlegen en verstopte mijn hand achter mijn rug.  

'Come here!' Hij greep naar zijn zwarte t-shirt en liep naar me toe. Snel deinsde ik achteruit. Ik schudde heftig mijn hoofd. 

Met een snelle beweging greep hij mijn hand en maakte hem schoon met zijn shirt. Omdat ik tegenstribbelde vielen we samen om. Ondanks het best pijn deed, moest ik toch lachen. Ook Harry lachte. Zijn lach was aanstekelijk.  

Hij krabbelde moeizaam overeind en stak zijn hand naar me uit om me overeind te helpen. 

'You can just say it if you have mud on your hand!' Lachte hij. 

Ik knikte met een glimlachje. Afwachtend klopte ik het zand van mijn broek, maar Harry bleef daar maar staan. Voor me. Met een ondeugende glimlach keek hij me aan. Vragend haalde ik mijn schouders op. Hij zei niks en sloeg zijn armen om elkaar. Ik veranderde mijn houding en ging hetzelfde als hem staan. Toen sloeg hij ineens zijn armen in de lucht. 

'Come on! Say just one word!' Riep hij. Ik schudde mijn hoofd. Nog niet, dacht ik.  

Harry draaide zich om en liep verder. Zwijgend liep ik hem achterna. Het zandpaadje veranderde in een asfalt pad. Ook het geluid van fluitende vogels veranderde in het geluid van toeters en piepende autobanden. 

Voor me zag ik hoge gebouwen. Ze zagen er griezelig maar ook zakelijk uit.  

Ineens stopte Harry en bekeek een bord. 'We have to take a bus.' 

Hij keek op zijn horloge. '5 minutes.' Zei hij alsof ik hem wat gevraagd had. Ik knikte en keek naar links en rechts of ik wat aan zag komen. Dat zag ik zeker, want er was niet één seconde dat er geen voertuig op het wegdek te zien was. In mijn hoofd telde ik ze. Een, twee, drie, vier.. Het werden er meer en meer. Uiteindelijk stopte ik, omdat ik de tel was kwijtgeraakt.  

Na een tijdje liepen we eindelijk naast elkaar in de grote drukke stad, wat me nogal verbaasde op dit tijdstip. Het viel me op dat Harry heel veel mensen kende. Of heel veel mensen kenden Harry. Bijna de hele stad wel. Elke keer als er weer iemand naar hem toekwam, bleef ik dicht bij hem staan. Als een soort bescherming. Af en toe, als er weer iemand bij hem kwam en met hem op de foto wou of wat dan ook, keek ik hem vragend aan, maar daar gaf hij geen antwoord op. Was het dan normaal om met mensen op de foto te gaan?  

Uit de jongeren menigte kwam ineens een jonge bij ons staan. 'Hey, Harry!' Harry keek verrast op. 'Hey, Liam!' 

'Why aren't you at Tom's party?' Vroeg Liam. 

'Oh, yeah! That's tonight! Why are you not there?' 

'Paul asked me to come, I don't know why.. But, eh.. I'm sorry! Who is this?' Liam wees naar mij. 

'That's Jess!' Liam knikte en schudde mijn hand. 'Liam.' Zei hij beleefd. Ik glimlachte scheef.  

'So where you going?'  

'Well, I think we'll go to Toms party then?' Hij keek me schuin aan. Ik knikte goedkeurend, al vond ik het niet zo'n leuk idee. 'Yup!' Knikte hij.

'Haha, okay! But I have to go now. See you tomorrow in the studio!' Riep Liam waarna hij weer in de menigte verdween. Studio? Wat zou Harry daar moeten doen, in de studio? Misschien dat ik later een antwoord op die vraag kon krijgen, maar nu gingen we eerst naar het feest. Het feest met honderden mensen. Honderden mensen die ik niet ken. Ik werd er gewoon zenuwachtig en bang van.