Son Çığlık #Wattys2015

-3-

  Canım zil, çal artık lütfen. Daha fazla bu işkenceye dayanamam. En çok da yanımdaki sürekli burnunu çeken inek, ne yapıyorsun oğlum sen ya? Dersin başından beri iğrenilecek sesler çıkartmayı nasıl başarıyorsun? Vallahi, bravo. Hele ki sürekli gözlüklerini düzelten göbekli Geometri Hocasından söz etmiyorum. Pencereden atlayabiliyor muyuz? 

  Kutsal ses kulaklarımı doldurduğunda 100 almış liseli gibi sevindim. Veyahut çikolatalı sütün içine düşmüş Ben gibi. Dışarı nasıl çıktığımı hatırlamıyorum. Lakin bizim bankın boş olduğunu görmem moralimi bozdu. Ben o kadar koşayım, gecikmemek için uğraşayım. Siz gelmeye bile tenezzül etmeyin. Oh, ne ala memleket!

  Kollarımı önümde buluşturmuş annesine küsmüş çocuklar gibi otururken sonunda geldiler. Gelmeyin siz. Yorulmayınız.

  İlk konuşan Ayliz ''Kusura bakma kızım ya, İlayda lavaboya gitmek istedi.''dedi.

  Sinirli olduğum belli değil miydi? ''Niye? Sıçmak için mi?''dedim.

  ''Atar yapma Buse'm. Hem bak ne diyeceğim. Seninle bir iddiaya girelim mi?'' dedi. İddiaları sevdiğimi çok iyi bilirdi. Lakin kolay olsaydı iddialarla uğraşmak istemezdi. Söyle bakalım. 

  ''Neymiş?''dedim. Tek kaşımı kaldırarak. Şerefsizim, bizim ortamda benden güzel kaş kaldırabilen yoktur.

  ''Okula gelen yeni çocuğu kendine aşık edersen, telefonumu sana vereceğim.dedi piç gülüşüyle. Kesin bu işte bir şeyler var. Ayliz'den bahsediyoruz. Ve telefonundan. Ayrılmaz ikili.

  ''Ama çok yakışıklı!''dedi Şeker Kız Candy çakması İlayda. Peki, zorluğu ne? İstediğim erkek benimdir, bunu Ayliz bilir.

  ''Zorluğu?''dedim. Canım arkadaşım bana tekrar sordurmayarak anladı ve cevapladı:

  ''Çocuk...Gay.''