The wolf in me (On Hold)

Proloog

Proloog

Ze lag daar op haar zachte enorme bed. Kijkend naar de sterren die ze vanuit haar raam in het paleis kon zien. Morgen was de dag dat ze uitgehuwelijkt zou worden. Haar vader, de koning, beloofde haar dat hij een uitmuntende jonge heer was. Natuurlijk ook van adelijke afkomst.

Een zucht verliet haar mond. Ze had hem nog gezegd, zelfs gesmeekt om haar niet uit te huwlijken. 'Het is traditie, mijn kind.' antwoordde hij simpelweg. Snikkend ging ze naar haar kamer. Ze bad tot de sterren en de maan. Ze smeekte ze om een uitweg voor haar te zoeken. En net alsof haar gebeden werden verhoord, vond ze die uitweg.

Haar hand gleedt over haar laken en pakte die toen vast. Ze schoot overeind en een glimlach verscheen op haar gezicht. Ze knoopte alle lakens die ze kon vinden aan elkaar. Tevreden keek ze naar de lengte die de lakens hadden bereikt. Snel maakte ze de lange sliert van lakens vast aan de poot van haar bed. Ze opende het raam en gooide de lakens naar buiten. Eén terugblik op haar kamer en daar ging ze. Weg van huis. Weg van het vertrouwde.

Met haar satijnen nachtjapon aan, klom ze naar beneden. Voorzichtig. Beetje bij beetje. Eén verkeerde beweging en ze zou een heel eind naar beneden vallen. Een enkele ticket naar de dood zou het dan worden. Ze tikte met haar teen zachtjes de grond aan en liet langzaam los. Eindelijk stond ze op vaste grond. Haar knieën knikten van haar avontuurtje. Verwonderd keek ze om zich heen. In trans door de omgeving. Nee, naar buiten gaan deed ze niet vaak en als ze naar buiten ging, werd ze altijd door iemand begeleid.

Een enorme glimlach verscheen rond haar lippen. Onwetend van de gevaren die op haar te wachten stonden. Ze was vrij. Nu mocht ze alles doen wat haar hartje begeerde. Snel rende ze naar het bos. Het zachte gras kietelde onder haar blote voeten. Haar gegiechel weerklonk door de stille, donkere nacht.

Ze rende tot diep in het bos. Elk opvallend geluidje ving ze met haar oren op. In tegenstelling tot de meeste mensen, hield zij van de nacht. Haar fel groene ogen leken net licht te geven. Ze wist altijd al dat ze anders was dan de rest, alleen nu werd het nog meer bevestigd. Langzaamaan ging ze op vier poten rennen. Een verandering in de opbouw van haar lichaam merkte ze op. Ze spitste haar oren en luisterde naar het geluid van een rivier. Ze holde op het geluid af. Ze moest weten waarom ze zich zo anders voelde. Eindelijk als ze de rivier heeft bereikt loopt ze er hijgend naar toe. Met kleine stapjes gaat ze naar de rivier. Bang om te ontdekken wat er met haar gebeurt is. Ze sluit haar ogen en gaat met haar kop boven de rivier hangen. Ze haalt één keer diep adem en opent haar ogen. Haar ogen verwijden zich en ze struikelt van schrik naar achteren. Was dat haar spiegelbeeld? Ze keek paniekerig om zich heen. Er was niemand anders te bekennen... Het moest haar spiegelbeeld wel zijn.

Ze stond op en kroop nog een keer naar de rand van de rivier. Ze bekeek zichzelf goed. Haar witte vacht leek te glinsteren en haar oren stonden vragend. Ze hield haar kop scheef. Ze heeft heel vaak verhalen gehoord waar ze over dit schepsel spraken, maar ze geloofde ze nooit. Even keek ze naar de volle maan die boven haar scheen. De maan werd een weerspiegeling in haar ogen. Ze staarde er verwonderd naar en een gevoel om te huilen ontstond. Nu hoorde je haar gehuil in plaats van het gegiechel dat de nacht eerst vulde.

De wolf in haar kwam naar boven...

___________________________________
Oké, eerste hoofdstuk van The wolf in me.

Ik hoop dat jullie het leuk vonden. Het is mijn eerste verhaal met weerwolven. Ik weet trouwens nog niet wanneer ik het volgende hoofdstuk erop zet. Dit was een soort van preview zeg maar. Soort van.

Vote en laat een comment achter, zou heel lief zijn. :)

Nouja, dat was het dan.

Vlveka iedereen! (Voor de nieuwe lezers, val lachend van een kameel af.)

Ps. Het verhaal wordt in de Ik-persoon geschreven, op een paar uitzonderingen na. Dus als je de dit perspectief niet leuk vindt, don't worry. ;)