The wolf in me (On Hold)

Hoofdstuk 5

Hoofdstuk 5

Vermoeid doe ik mijn ogen open. Ik kijk naar buiten en zie de blauwe lucht. Vogeltjes vliegen er tjierpend door. Een vrolijk gevoel gaat door me heen. Snel kleed ik me om en loop ik de trap af. Ik pak een appel en neem er een hap uit. Even kijk ik of mijn ouders er zijn. Niemand te bekennen. Ze zijn vast eerder naar werk. Ik rek me even uit en pak mijn tas. Ik doe mijn sneakers aan en ik stap naar buiten. Zonnestralen verwarmen mijn blote armen. Een glimlach siert om mijn lippen. Blij kijk ik om me heen. Ik geniet van de frisse lucht en ik adem diep in.

Even word ik verstoord doordat ik iets achter mij hoor. Ik draai me om, om te kijken wat het was. Niks...

Ik haal mijn schouders op. Vrolijk huppel ik weer verder tot iemand mij opeens om mijn middel grijpt. Een hoge gil verlaat mijn mond terwijl er schokjes rond heel mijn middel gaan. Degene achter mij barst in lachen uit. 'Boe!' roept hij. Ik kijk recht in zijn ogen. 'Tyler!' roep ik. Hij lacht. Een lach waardoor ik ook meteen moet lachen. 'Doe dat nooit meer!' zeg ik. 'Heb ik je laten schrikken?' grijnst hij. Ik rol met mijn ogen. 'Nee, ik gilde omdat ik daar zin in had.' zeg ik op een hele sarcastische toon. 'Oké, gelukkig.' zegt hij droog. Ik geef hem een speelse stomp tegen zijn schouder.

'Sinds wanneer loop je dezelfde weg als ik trouwens?' vraag ik. Hij haalt zijn schouders op. 'Iets zei me gewoon dat ik deze kant op moest.' zegt hij heel mysterieus. Ik trek een wenkbrauw op. 'Je wordt met de dag raarder.' zeg ik. Hij lacht. Waarom voel ik me zo warm en blij vanbinnen?... Ik moet blijkbaar een hele rare gezichtsuitdrukking hebben want Tyler trekt een wenkbrauw op.

'Dus, waar denk je aan?' vraagt hij. 'Ow gewoon, ik voel me nogal vreemd als jij er bent...' Ik knipper een paar keer met mijn ogen en bedenk me later dat wat ik zei heel stom zou klinken. Ik kan mezelf voor mijn kop slaan. Hij staart me aan. Een verwarde uitdrukking op zijn gezicht. Even schraapt hij zijn keel. 'Juist...' zegt hij.

Ongemakkelijk speel ik met mijn vingers. Opeens houdt hij mijn handen stil. 'Stop daarmee, het maakt me zenuwachtig.' zegt hij. Elektriciteit gaat door me heen als zijn hand de mijne aanraakt. Snel trek ik ze uit zijn grip en doe mijn handen achter mijn rug. 'Sorry.' mompel ik.

Ik bijt op mijn lip. Heb je heel mooi verpest, Silver. Echt waar, goed gedaan. Zonder het door te hebben had ik die zin hardop gezegd. Ik sla mijn handen voor mijn mond. 'Ik zei niks.' piep ik. Tyler heeft een twijfelende uitdrukking op zijn gezicht. 'Ik denk dat ik je even met rust laat.' zegt hij. Hij kijkt mij aan met zijn groene ogen die mij vast lijken te grijpen. Ik zie een glans over ze gaan. Horen ogen dat te doen?

Met moeite rukt hij zijn blik uit de mijne en haalt hij een hand door zijn haar. 'Ik zie je later nog wel.' zegt hij en maakt dat hij weg komt.

Ik zucht. Als ik in mijn ondergoed had rondgelopen was het nog minder gênant geweest én minder pijnlijk...

In plaats van huppelend naar school te gaan loop ik nu sloffend naar school. Het schoolplein lijkt nu een hel te zijn en ik betreed het met moeite. Vreemd wat één persoon met je dag kan doen. Ik kan het zeker vergeten dat hij vanmiddag langs zal komen. 'Is er iets?' hoor ik iemand zeggen. Ik draai me om. 'Hey Jack.' zeg ik verdrietig. 'Awh, is kleine Silver verdrietig?' vraagt hij. Ik knik. 'Vertel, wat is er gebeurt?' 'Kan ik het ook later vertellen?' smeek ik bijna. Hij kijkt me begrijpend aan. 'Tuurlijk.' zegt hij.

Rustig lopen we naar Jason en die trekt een wenkbrauw op. Hij durft zijn mond niet open te trekken en kijkt Jack vragend aan. Jack schudt zijn hoofd. 'Jongens, jullie kunnen gewoon praten.' zeg ik duidelijk geïrriteerd. 'Oké, wil je een knuffel?' vraagt Jason. Ik knik en hij trekt me in een knuffel. Jack kijkt ons zielig aan. 'Ik wil ook knuffelen. Een klein lachje onthult zich op mijn gezicht en Jason en ik openen onze armen voor hem. Hij komt er direct bij. 'Jongens, de storm gaat jullie kant op.' zegt Jack. Ik trek een wenkbrauw op. Jason trekt zich meteen terug uit de knuffel en ik kijk hem vragend aan. 'Hij heeft een scheet gelaten.' zegt hij en ik doe meteen ook een stap van hem weg. Nou ja, meerdere stappen. Heel veel meer. Jack moet lachen en ik zie dat Jason de geur al ruikt. Hij houdt zijn hand bij zijn keel en doet alsof hij stikt. Ik barst in lachen uit. Arme Jason.