Sinds ik je ken #wattys2016

7. •

Voordat ik begin met dit hoofdstuk wil ik nog ff iets zeggen. Lees allemaal het boek 'Daan' van @frozenb
Normaal doe ik dit nooit of niet zo snel uit mezelf, maar ik vind dat boek zo ontzettend mooi, ik kreeg gewoon tranen in mijn ogen ervan zo mooi.
--------------------------------

~Milou~

Midden in een, voor mij, ongemakkelijk moment. Niet wetend wat ik moet doen. Ik zit maar op een stoel, terwijl Tim mij beschermd tegen Jessica. Hoe goed Tim zijn best probeert te doen, toch blijf ik zitten met die ene gedachte dat het geen zin heeft, dat ze me toch gaan pesten.

'Dat bepaal ik allemaal zelf wel, jij hoeft niet voor mij te beslissen met wie ik om moet gaan of met wie ik wil praten. Schatje.' zegt het meisje, dat dus dé Jessica blijkt te zijn. Ik kijk Tim aan en zie dat hij zich in moet houden, omdat ze hem weer 'schatje' noemt. Ze weet dat hij het niet leuk vind als ze dat doet, maar alsnog doet ze het, om Tim te breken, en dat breekt mij. Ik kan gewoon niet aanzien hoe ze hem dit aan doet. Dat kan ik gewoon niet.
Maar ik ben bang. Ik ben gewoon té bang om iets te zeggen. Iets wat misschien wel kan zorgen waardoor dit meteen al stopt. Maar ik ben te bang. Het lukt me niet om de moed bijeen te rapen, om op te staan en datgene te zeggen, wat dit zou kunnen stoppen. Ik blijf met tranen in mijn ogen zitten op de stoel, waarvan het lijkt alsof ik eraan vastgeketend zit. Alsof ik niks tegen deze situatie kan doen, en het maar moet laten gebeuren.

'Ga nou maar gewoon, val iemand anders lastig.' hoor ik Tim zeggen door mijn gedachten heen. Hij klinkt gebroken, en volgens mij is hij dat ook. Ik voel me slecht, niet een beetje, nee ik voel me heel erg slecht, omdat ik niks er tegen gedaan heb.

'Oke, ik ga wel, maar alleen omdat jij het zegt.' zegt Jessica nog voordat ze wegloopt.

De rest van de schooldag ging hetzelfde als voor de pauze, het enige wat anders was, is dat ik me nogsteeds slecht voelde, en dat gevoel werd steeds erger toen ik Tim aankeek, hij zag er nogsteeds gebroken uit, alsof die Jessica een deel van zijn hart gebroken heeft, maar dan anders.

In stilte loop ik naast Tim, terug naar ons 'appartement', zoals ik het maar noem. Eenmaal in ons appartement aangekomen, loop ik meteen door naar mijn slaapkamer en laat mezelf huilend op bed vallen.

Ik weet niet hoelang ik op mijn bed heb gelegen, maar het voelt alsof ik uren alleen op mijn kamer zat, alsof het nu midden in de nacht is, en ik zojuist uit een nachtmerrie ben ontwaken. Was het dat maar. Helaas is dit de keiharde realiteit waar mensen elkaar pijn kunnen doen. Oftewel, een levende nachtmerrie, en volgens mij is dit het begin van de mijne. Tranen stromen over mijn wangen bij die gedachte. Ik veeg ze weg en langzaam wordt mijn slaapkamerdeur opengemaakt, Tim komt binnen en hij gaat naast mij op het bed zitten.

'Sorry.' is het enige wat ik over mijn lippen kan krijgen voor de tranen weer opnieuw over mijn wangen rollen.

Tim ziet mijn tranen en geeft me een vertrouwde knuffel. 'Het maakt niet uit, jij kon er niks aan doen.' fluisterd hij in mijn oor en hij laat me weer los. Meteen schud ik mijn hoofd. 'Ik kon er wel iets aan doen, ik kon het misschien wel stoppen. Als ik niet zo bang was tenminste.' zeg ik. 'Het spijt me Tim.'

'Het is al goed.' Hij geeft me nog een knuffel. 'Kom je zo eten? Ik heb al voor ons gekookt.'

'Oke, ik kom er zo aan.' Ik veeg mijn tranen nog een keer weg en loop naar de woonkamer, waar Tim al aan tafel zit.

Tijdens het eten wordt er niet veel gezegd. Tim vroeg me wat over de lessen vandaag, toen we allebij zeiden wat we dachten over dat er nogsteeds 'kennismakingsspellen' worden gedaan op een universiteit, moesten we allebij lachen, maar verder gebeurde er niet veel meer dan af en toe een zwakke glimlach.

Na het eten loop ik weer terug naar mijn slaapkamer. Ik maak de deur dicht en pak een pen en papier. In de tijd dat ik levenloos op bed heb gelegen, kreeg ik een idee, ik schrijf op een blaadje hoe ik me werkelijk voel. Ik begin met schrijven en de pen glijdt over het papier.

Waarom? Het enige wat ik wil weten, waarom? Waarom moeten ze altijd mij hebben, eerst zes jaar lang op de middelbare school, en nu lijkt het erop, dat ze mij alweer moeten hebben. En dan ook nog te beseffen dat diegene het ook nog voor de lol doen. Nou leuk, een beetje voor de lol, het leven van onschuldige mensen verzieken. Ze willen er gewoon voor zorgen dat we ons slecht gaan voelen. Maar waarschijnlijk doen alle pesters het gewoon uit jaloezie, misschien zijn ze gewoon jaloers op ons, omdat wij misschien wel een leuke jongen kunnen krijgen, of omdat wij misschien wel goede cijfers halen op school. Het enige dat ik nu wil is dat alle pesters stoppen met pesten en eindelijk gaan beseffen dat hetgene waar ze nu mee bezig zijn, ten koste kan gaan van bijzondere of belangrijke mensenlevens...

In nog minder dan een half uur ben ik klaar, ik laat de pen en papier op mijn bureau liggen terwijl ik op bed ga liggen en meteen in een droomloze slaap val.

--------------------------------

Ik hoop dat het een leuk hoofdstuk is, ik heb er aardig wat tijd in gestoken en ik moet toegeven dat ik een paar tranen heb laten gaan, niet omdat ik het zo'n goed hoofdstuk vind, maar omdat ik sommige dingen bij mezelf kan herkennen, maar oke.

Votes en comments zijn altijd welkom ;)

-Lynn