Multimedya;Burak. Bölüm şarkısı; Atiye- Sor.
Burak neredeyse on dakikadır boş boş gözlerime bakıyordu. "Burak eğer çocuğa bakmak istemezsen anlarım. Ama beni bırakmazsın dimi?" dedim.
"Didem, o bebeği doğurmayacaksın!" dedi. Hahh! Doğurmayacakmışım. Can bu can. "Burak bu bizim çocuğumuz. O bir can. Bebeğimi kendi ellerimle öldüremem." diyip ağlamaya başladım. "Didem ya o bebek ya ben".
Ne? Çocuğuyla kendini bir kefeye koymamı mı istiyor? "Burak.. Sen bu çocuğa bakacak mısın?" dedim. "Hayır"dedi. Göz yaşlarım bunu beklermiş gibi akmaya başladı. Ardından hıçkırıklar... Gözlerime baktı. Sonra koşar adımlarla gitti.
Dizlerim beni tutmamaya başladı ve yere çöktüm. Ellerimle karları tuttum ve bağıra bağıra ağladım. İnsanlar bana anlamsız anlamsız bakıyorlardı veya kalbimdeki yoğun acıdan ben anlam çıkaramıyordum. Sanki kalbin yerine kocaman bi taş koymuşlardı ve ben onu taşıyamıyordum. Birkez daha bağırdım. Ardından bir hıçkırık çıktı. Bi ağacın altına gittim ve yine hıçkırarak ağladım. Çantamdan Burak'ın resmini çıkardım. Son kez öptüm ve yırttım.
Biraz daha sakinleşince eve doğru yürüdüm. Evin önüne geldiğimde Burak'la olan anılarımdan biri geldi aklıma.
**
"Didem" diye seslendi Burak. Arkamı döndüm. 'Efendim' dercesine kaşlarımı kaldırdım. "Seni ne zaman öpeceğim?". Bu ne biçim soru her zaman öpebilir. Ki zaten hep yanağımı öpüyordu. "E zaten hep öpüyorsun Burak." dedim ve yanağımı uzattım gülerek. Zaten bugün fazlasıyla gezmiştik. Şu an tek derdim eve gidip pijamalarımı giymek ve televizyonun karş... Düşüncelerimi bölen dudaklarımda hissettiğim sıcacık dudaklardı. Burak'ın dudakları.. Gözlerim şaşkınla açıldı. Burak beni öpüyordu. Ne zamandır istediğim ama cesaret edemediğim... Bende kollarımı Burak'ın boynuna doladım ve öpmeye başladım...
**
Aklıma gelen anıyla burukça gülümsedim. O benim ilk öpücüğümün sahibi ayrıca benim masumluğumun sahibiydi. Sessizce ağladım zaten hiç durmuyordu göz yaşlarım.
Usulca kapıyı çaldım. Gamze "Geliyorum" diye seslendi. Ardından kapıyı açtı. Beni nasıl gördüyse artık oda ağlamaya başladı. Beni içeri çekti. Birkaç dakika beraber sarılıp ağladık. Ardından odama gittim. Pijamalarımı giydim ve yatağıma uzandım. Ne olursa olsun karnımdaki bebeğimin varlığı bana huzur veriyordu. Acaba oğlum mu olacaktı kızım mı?
Kulaklığımı taktım ve bacaklarımı karnıma çektim ellerimide karnıma koydum ve ağlamaya başladım. Ne olursa olsun doğuracaktım bebeğimi. Sadece benim bebeğimi. Artık babası olmayan hayata şimdiden yalnız başlayan bebeğimi.
Acaba Burak beni bıraktı mı? Yoksa anın şokula hayır deyip mi gitmişti? Bu soruların cevabını cidden merak ediyordum. Telefonu elime aldım. Rehberden Burak'ın numarasını buldum ve arama tuşuna bastım...
