Psikoloktaki Seans

Bölüm'2/Beklenmedik Haber

Hastahaneden sinirli sinirli çıkmıştım, ama suçlusu annem değildi. En azından bunun farkındaydım. Ama sanki içimdeki ses daha sinirli davranmamı söylüyordu. Sorun şu ki, içimde ki sese bir nebze bile engel olamıyordum. Belkide sinirim doktoradır. Bilmiyorum..Aslında hata bende ya. Benim kendime kızmam gerek. Konuya 'Aşığım'  diyerek dalarsam, doktor beni tabii ki yanlış anlar ama birisine anlatmakta ucuzlatıyor ya işi, ne bekliyosun ki karşındakinden Demir, o acıyı gidermesini mi? En iyisi susmaktı. İçimi yiye yiye kırmızı ışığı beklemeden karşıya geçtim. Tabi buda ayrı bir coolluk hareketi. O sıra telefonumun titrediğini farkedince, cebimden çıkarıp arayana baktım. Babam arıyordu. Demek ki, annem babama yetiştirmiş.
Sakin bir biçimde telefonumu açıp,

"Hayret..saçma bir sebebden dolayı annemle aynı fikirde oluyorsun ki şuan beni arıyorsun?"
diyerek lafa başladım. Tabi bunu söylerken acı acı gülmüştüm.
Hiç laf sokmadığımı anlamamış gibi,

"nerdesin beyfendi ?"
dedi. Telefonu kulağımdan çektim ve saate bakıp tekrar kulağıma dayayıp,

"10 dakika önce arasaydın babacım, doktorun yanından çıkmak için daha güzel bir bahanem olurdu. Çoktan çıktım hastaneden..durağa vardım bile, otobüs bekliyorum"
dedim. Oda,

"İyi bekleme durakta. Bir taksiye atla. Bana gel."
dedi sakin bir tonda. Şaşırmıştım. Genellikle okul zamanları babama pek gitmezdim. Daha çok babam beni ziyarete gelirdi. Kuşkulu bir sesle,

"Bir şey mi oldu?"
dedim. Oda,

"Yok öyle önemli bir şey. Sadece sana söylemem gereken bi'şeyler var"
dedi.

"Telefondan söyle baba. O kadar yolu boşuna gelmiyim yada haftasonuna kadar bekle. Ben işten de izin alırım."
deyince,

"Evladım haftasonuna kadar geç olur. Sen gel. Annenin haberi var"
dedi.

'Olmaz.' diyemezdim. Evede gitsem annem susmayacak, biliyorum. Eğer gidersem en azından bende kafa dinlemiş olurdum. Babam bu kadar rahat bir şekilde gel diyorsa, belli ki annem de onay vermiş.

"Tamamdır. Hadi görüşürüz"
dediğimde,

"Hadi Allaha emanet ol"
dedi. Bende,

"Sende"
deyip kapattım. Tekrar karşıya geçtim ve hastahanenin yanında ki taksi durağına doğru yürümeye başladım.

"Hangisi boş abi"
dedim semt çocuklarının sesine benzeterek. Adam beni incelemeye başlayınca bende onu incelemeye başladım. Orta boylu, hafif tombul..tatlı bir adam işte, oda beni incelediği sırada kesin, 'Ne de yakışıklı çocuk diyordur.' Pehh.

"Geç evladım işte öndeki taksiye"
dedi. Baktım taksilere sıra sıra. Adama dönüp,

"Eyvallah abicim benim."
diyerek öndeki taksiye doğru yürüdüm.

"Bu arabanın sahibi kim??"

"Bekle geliyorum."
dedi uzaktan bir ses, bir elinde su diğer elinde ilaç. Bekledim biraz. Adam sonra hızlı adımlarla yanıma geldi ve,

"Kusura bakma evladım."
dedi. Hafif tebessüm ederek,

"Estafurullah abicim"
dedim ve kapıyı açıp bindim. Adama gideceğim yeri söyledikten sonra merakıma yenik düşerek en içten sesimle,

"Geçmiş olsun abi. Hayırdır hastamısın?"
dedim. Oda dikiz aynasından bana baktı ve tebessüm edip,

"Şeker hastasıyım ben. Sağol Allah razı olsun"
dedi.

"Senden de."
deyip camı açtım. Adamın ceketindeki kurdele dikkatimi çekmişti. Tabii birazda komiğime gidince, hafif güldüm. Adam beni fark edince konuşma gereği duyaraktan,