The girl that's standing alone.

Brecht

Ik zie mis.. Het is niets... Jammer... Ik wou haar nog eens zien.. Ik mis haar zo hard..
Opeens kreeg ik eens smsje van Brecht... Zijn oma was net overlede... Ik neem mijn fiets en fiets naar hem toe... Toen ik er bijna was stuurde ik hem een smsje dat ik er bijna was.. Hij antwoorde niet.. Ik belde aan en zijn ouders deden de deur open.
'Weet jij waar Brecht is?' Vragen ze terwijl de tranen van hun wangen glijden.
"Nee... Hoezo?" Vraag ik bezorgt
'Hij is weggelope.. Hij zei dat hij bij zijn oma wil zijn!'
"Ik ga hem zoeken!"
'Dankje' zegt zijn moeder dankbaar
"Geen probleem mevrouw"

Ik neem mijn fiets en ga hem zoeken..
In het park vindt ik niets.
*waar zit hij nou weer?* denk ik.
Ik fiets een stukje verder en hoor een trein...
SHIT! Het treinspoor!
Vlug fiets ik naar het treinspoor.
Net op tijd!
Hij zat daar maar was nog niet gesprongen.
Ik help hem recht en knuffel hem totdat de trein is gepasseert.
"Brecht, waarom?" Vraag ik met trane in me ogen.
'Ik wil bij me oma zijn, ze betekend alles voor me!'
Hij begint harder en harder te huile en uitelijk valt hij op de grond.
Ik voel aan zijn pols en voel z'n hart nog kloppe.
Oef gelukkig!
Ik bel de ambullance..
Als ze aankome is Brecht al weer bij bewustzijn maar moet toch effe mee naar het ziekehuis.
"Is het goed als ik meega?" Vraag ik aan die meneer.
'Bent u familie?' Vraagt hij.
"Nee.. Ben een goede vriendin" zeg ik.
'Sorry alleen familie mag mee'
Ik begin te huile...

Mag ik uiteindelijk mee of niet? Dat zien jullie in het volgend hoofdstuk