Lot
We stonden voor een groot, zwart huis in het dal. met z'n 4ren moest we hier dus onopgemerkt binnenkomen. ik bedoel, MET VIER! en dan ook nog eens mijn 2 giechelige vriendinnen. dan moeten me lucje bevrijden en weer zien weg te komen. en dan moet ik waarschijnlijk ook nog eens met mase terug komen om die klus af te maken. Onmogelijk zou je denken. Niet voor ons.
Ik dacht eens terug aan vroeger. Tja, alles klopte het perfecte plaatje, vrienden genoeg, rijke familie, een slank postuur, bijna overal goed in, etc. Maar dat zag er alleen maar zo uit. Ik had hele zware dingen meegemaakt, niet fysiek, maar wel mentaal. Mijn vrienden zouden me laten zitten voor het minste beetje, wat ze ook vaak genoeg hebben gedaan. Onder elkaar waren ze heel erg hecht met elkaar, maar ik hoorde er nooit echt bij. Ik zat altijd in mijn eentje als hun samen iets leuks gingen doen, niemand hield ooit rekening met mij of mijn gevoelens, waarom ook? Ik was toch o'n grote meid die voor zichzelf opkwam?? Bij iedere gemene opmerking, voor elke keer dat ik werd uitgesloten, negeerd, vernederd, braken ze me. Ookal was daar niets van te zien, ik was kapot vanbinnen. Niemand hielp me ooit, ik werd steeds onzekerder. Ik moest vechten voor een beetje respect. Medeleven werd me niet gegund, ik had toch een perfect leven? Ik had toch niets te klagen?? En het werd er niet beter op. Ik werd harder, botter, gemener. Danzij jarenlang al die kleine dingen, werd ik echt gemeen. heel erg gemeen. Niemand zag mijn ware ik, Niemand wou hem zien. Ze zagen alleen maar een gemeen, bot, irritant, hyperactief meisje met een veel te grote mond, niet het lieve, onzekere, overgevoelige meisje dat ik eigenlijk was. De enige die dat meisje te zien kreeg was Cart. Ik sloot me af van alles en iedereen, werd steeds chagrijniger. Toen begon de hel pas echt. Elke dag had ik ruzie, kreeg ik zowel mentale als fysieke klappen en moest ik maar alles slikken wat ze zeiden. Ik zat nog gewoon op op school, maar alles ging achteruit. Het enige vak waar ik een ruime voldoende voor had was Krav Maga. Wat niet zo gek was, ik leefde me uit, liet mijn woede en frustratie van alles naar buiten. De leraar vond me geweldig. Hij was de enige. Mijn vrienden werden nog closer en er vormden zich stelletjes. Rara, ik bleef alleen. Zoals ik dat al altijd was geweest. Mijn dagelijkse leven werd een hel en ik sloot me op in mijn kamer met alleen mijn boeken en mijn muziek. Alsof dat nog niet genoeg was kreeg ik steeds grotere ruzie thuis, de enige die nog met me samen hield was Cart. Ik vertrouwde hem alles toe en hij vertelde niets verder. Zo ging dit jaar in jaar uit, elke dag weer opnieuw, totdat de dam brak en ik bijna iemand vermoorde. Na 3jaar getreiter stuurden ze me van de VAMP-Academy. IK WAS VERLOST!!! Tenminste, dat dacht ik. Ma en Pa waren woest. Totdat die man plots voor de deur stond. Hij wou dat ik op de spionnen-Academy ging. Met Carters hulp mochten we uiteindelijk beide gaan van onze ouders. Daar ontmoette ik Mase. het klikte meteen. Na een week waren we onafscheidelijk en we waren een mega goed team. Nu waren we de beste tienerspionnen. Vandaar dat wij later alleen terug zouden moeten gaan.
Sorry voor de korte stukjes. ik schrijf meestal 's nachts. vandaar zal mijn boek uit hele kleine chapters bestaan.(als ik verderga).ik gebruik dingen waar ikzelf mee zit en mijn eigen gedachtes heel veel. om het toch op de een of andere manier kwijt te raken denk ik. Nja. Comment+Vote als je het leuk vond ;DD Zal ik nog verdergaan???... xxLot
