Priceless (short story) [HIATUS]

chapter 1: childhood memory

PRICELESS

"Yvon walk fast, please ... we're late"

"saglit tan yung sapatos ko"

"what happened?"

"tumigil ka nga muna kasi"

     He stopped and face her pero dahil nga iritado sya, he faced Yvon with his creased eyebrow

"we're 30 minutes late"

"mauna ka na nga, pabayaan mo na ako aabsent nalang ako"

"Yvon nagdadrama nnman, c'mon"

"look ... i broke my heel while running after you"

"ooh jeez wala nang pag-asa yan"

"ok lang ako, i can handle this, go ahead you're 40 minutes late"

"No !! let's go home, i can't leave you here"

     Then all of a sudden he carried Yvon like a bride style not minding the people around them.

"AY CHEKWA!! Ethan nakakahiya anu ka ba?"

"panu ka maglalakad sira sapatos mo oh!"

"sapatos lang ang sira, hindi pa ako baldado atsaka willing nman ko magpabuhat eh."

"eh anu gusto mo?

"piggy back ^__^"

"ayoko nun ganto nalang"

"eeeh!! i can walk"

"no you can't"

"yes i can !! now PUT.ME.DOWN"

      Habang naglalakad sila pauwi ay naka alalay si Ethan kay Yvon at dala-dala din nito ang bag niya na jansport na pink. Naisip ni Yvon na para syang tanga na iika-ika dahil sa 3 inch na takong na nasira. Natuwa sya dahil ang liit lang na bagay ay ganoon nalang mag-alala sakanya si Ethan.

*KRUUUUUUUU*

SHET SAN GALING YON ??? isip-isip ni Yvon

"pfft -- ajheem, ajheem"

       nahihiyang tumingin si Yvon sa tyan nya at kay Ethan na nagpipigil ng tawa

"bwisit toh ilabas mo na yan, matae ka pa dyan"

 "BWAHAHAHAHA *pak* HAHAHAHA *pak* s-sorry na aray HAHAHA y-yung halimaw mo kasi sa tyan eh"

"halimaw? tsss. libre mo ko dun pambayad sa tawa mo"

"grabe may bayad na pala pagtawa ngayon?"

"oo may tax pa"

"inalalayan naman kita kanina aah, binuhat ko pa bag mo oh. Angbigat"

"labor of love yun -- tara ayun kwek kwek"

"sige na nga, mahal naman kita eh hahaha"

"dapat madami ah!"

"manong dalawang 20 pesos nga pong kwek-kwek, 15 pesos sa fishball, yung kikyam din po. . . . . "

       GRABE anong oras palang pero feeling ni Yvon na pang tanghalian at pang hapunan na yung mga kinain nila na libre ni Ethan sakanya. Hindi na din nila inisip pa kung anong kaganapan sa mga subject na inabsent-an nila. basta ang mahalaga ay magkasama silang nagsasaya at kasalanan ng takong nyang sumuko na.

       Pinili muna nilang dumaan sa park kaysa umuwi dahil naisip nilang borings sa bahay.

"Uy lobo oh, tara dali"

"Ethan parang bata eh"

"hindi! tara basta, dali"

Tawa ng tawa si Yvon habang nagiintay dahil tinatawaran pa ni Ethan ang lobong napili. Nakakahiya man pakinggan pero talagang nagmamakaawa ito. In the end binigay nalang ni ateng nagtitinda ang lobo na libre.

“huy! Anung ginawa mo bakit binigay nalang sayo yan”

“onting charm at kindat”

“wala ka nun ungas ka, nalugi tuloy si ate sayo oh, limang piso lang eh. Para kanino ba yan?”

Hindi umimik si Ethan at kinuha nalang nito ang kamay ni Yvon. Itinali nya ito sa pala-pulsuhan na parang bata.

“naalala mo noon nung birthday ko nung 5 years old tayo hindi ka nakakuha ng lobo kasi pinag-agawan na nung ibang mga bata, hahaha yung itchura mo noon parang nalugi”

“oo nga noh! sinubukan mo pa nga magpalobo ng isa noon para mabigyan mo ko kaya lang pulang-pula ka na noon parang kamatis. Hahaha”

“hahaha takang-taka nga sila mama noon eh. Feel na feel mo naman yang lobo”

“ang-cute eh. Thanks tan-tan”

                She hugged her tightly. Kinikilig si ethan pero hindi nya ito pinahalata kay Yvon dahil mamumula nanaman siya ng katulad noon. Tuwang tuwa naman si Yvon sa lobong natanggap, isip bata man tingnan pero umuwi sya ng nakatali ang lobo sa pala-pulsuhan nya nang nakangiti.

---

da pers :)

 hope you'll support this.

I, Thank Yah :*

-Mimoa<3