The Cursed Mate

Proloog.

Proloog 

De deuren gingen open, en twee Bewaarders kwamen binnengelopen met het meisje. Aan haar uiterlijk te zien was het nog een jong meisje, hoogstens zes - en ze zat onder de schrammen, blauwe plekken en vuiligheid, alsof ze buiten een aantal keer was gevallen.

Hij wist wel beter, hij wist dat het meisje had geweten dat ze voor haar zouden komen, en dat ze had geprobeerd te ontsnappen.

Maar de Bewaarders waren haar te slim af geweest, en hadden haar te pakken kunnen krijgen.

"Zo..." begon hij. Het meisje snikte zachtjes, en ergens voelde hij een klein beetje medelijden met haar. Hij wist dat het meisje niets had misdaan, maar hij moest toch iemand straffen voor wat die twee hadden gedaan...

Hij was er niet trots op, maar hij hoopte wel dat haar ouders tot bezinning zouden komen op deze manier, en daardoor zelf zouden willen opdraaien voor hun daden.

"Alsjeblieft..." fluisterde het meisje, haar lichtblonde haar vies en warrig. De tranen die over haar wangen rolden namen een spoor van vuiligheid met zich mee, en weer begon hij berouw te tonen voor de daad die hij zo dadelijk zou begaan.

"Je ouders. Waar zijn die?"

"Ik weet het niet!"

Hij probeerde zich in te houden, hij probeerde hem eraan te herinneren dat het nog maar een jong meisje is. Maar tegelijkertijd begon hij zich ook af te vragen hoe ze het meisje hadden opgevoed - was ze met deze jonge leeftijd nu al instaat om te liegen?

Te manipuleren, zoals haar ouders deden?

"Je zou er niet bepaald goed aan doen om tegen mij te liegen, jonge dame," zei hij op een kille toon. Het meisje kromp ineen van angst, en bleef naar de grond kijken.

"Heb je enig idee wie ik ben, mijn kind?"

Even leek ze niet te reageren, alsof ze zijn vraag niet had gehoord. Of het expres was wist hij niet, maar hij zou niet wachten tot het tot haar door zou dringen dat hij haar wat gevraagd. "Ik heb niet eeuwig de tijd," vervolgde hij op een nog killere toon dan eerst.

"I-ik... weet het niet... ik weet niks, ik heb niks gedaan... laat me alsjeblieft gaan..." smeekte ze zachtjes, maar ze durfde hem nog steeds niet aan te kijken.

Hij stond op en liep langzaam naar haar toe, en legde eenhand op haar schouder. Het meisje versteef compleet, zelfs haar gesnik hieldop.

"Heb je enig idee wat er is gebeurd, meisje?"

Langzaam schudde ze haar hoofd. "N-nee, meneer..."

"Je hebt ook geen idee wie ik ben?"

Weer schudde ze haar hoofd. "Sorry... nee..."

Hij liet haar weer los en nam een paar stappen terug."Ik," zei hij zacht, "ben de Maan God."

Hij hoorde hoe haar adem stokte, en hij glimlachte."Ilias," vervolgde hij zachtjes. "Je hebt vast wel over mij gehoord."

Het arme kind bleef verstijfd staan, maar uiteindelijkknikte ze voorzichtig. "J-ja... mijn ouders hadden het altijd over U..."

"En wat zeiden je ouders over mij?"

"Dat U ze zou komen straffen... maar ze wilden nooit zeggen waarom..." vervolgde ze terwijl ze met trillende hand haar tranen wegveegde - wat nutteloos bleek te zijn aangezien er de seconde erna weer nieuwe over haar wangen heen rolden. "Dat ze weg wilden voordat dat zou gebeuren..."

Ilias liet haar zachte woorden tot zich doordringen, en herhaalde ze keer op keer op keer in zijn hoofd. Ze hadden geweten dat hij voor ze zou komen, dat ze hun straf zouden krijgen voor de daden die ze hadden begaan.