"you look familiar." sabi niya habang ako ay patuloy pa din sa pagtayo.
ano daw look familiar! eh ako nga ung katatapos niyang nipahiya.
"hoy wag mo akong titigan ng ganyan, ampanget mo pa naman, kadiri ka." sabi niya.
Aba!!! at ang kapal ng mukha. siya nga itong ampanget panget ng ugali.
"ikaw ung nagtitinda ng bananaque ano?" tanong niya sa mapanlait na tono.
'paano niya alam?' sa isip isip ko.
"oo bakit" taray kong sabi.
"hoy! wag kang tataray taray diyan, isa ka lang basura at walang kwenta1 mahirap na nga panget ka pa! at alam mo kung ako sayo, gugustuhin ko pang mamatay nalang dahil wala rin lang patutunguhan ang buhay mo." sigaw niya.
hindi ko na kinaya pa.
"bakit ha?! anong kasalanan ko sayo?!" sigaw ko ding tanong habang garalgal na ang aking boses. ansakit niyang magsalita.
"ahh! at hindi mo alam?" mapang uyam niyang tanong.
hindi ako umimik dahil wala talaga akong alam kung bakit.
"sabagay, paano mo nga malalaman, ni hindi mo nga ako nakita NOON! kasi nga diba? tanga ka. IKAW UNG NAGPAHIYA SA BABAENG GUSTO SANANG BUMILI NG TINDA MONG BULOK." galit na sigaw niya.
...
"ate! bili na po kayo! masarap po ito at malinis." sabi ko. hay buti na lang at maraming bumibili.
"hoy! pabili nga ako!dalawa!" mataray ng babaeng mukhang masungit at napatalima ako agad.
At talaga palang masungit.
"ahh sige sige ito na po!" dahil sa pagkataranta ko, at bigla naman siang sumandal sa sa pinagtitindahan ko na parang kubo, ayun nasagi siya sa bananaque, nadumihan siya at dahil doon pinagmumura niya ako, sinabihan niya ako ng mga hindi kanais nais, at sinampal nia ako, hayun di ako nakapagpigil, nasampal ko din siya. at doon nakita kong bumaba ang glass ng bintana ng kotseng pinanggalingan ng impaktang nasa harapan ko, at may tao din sa likod ng kotseng un. lumabas ang dalawang matanda sa kotse.
"Carmella! anong ginagawa mo?!" anabg may edad ng babae, ngunit halata pa ding alaga sa mga cosmetics products. ina ata nitong alien na to...
sumunod naman ang ama niya.
nangangatog na ang dalawang tuhod ko.
naku po, sorry Lord! hindi na po ako gagantihuwag lang akong ipakulong ng mga ito. taimtim kong dasal.
hinila ng matandang lalake ang alie... este ung babae papunta sa kotse.
"ahh, hija." ani matanda sa akin.
"madamme, sorry po ma'am." sabi kong nanginginig.
"wag niyo po akong sampahan ng kaso, sorrry po talaga. nang akmang luluhod na ako sa harap niya pinigilan niya ako.
"ahh! hija, don't do that, i'm just here to talk you abaout my daughter's did a while ago." sabi niya.
"po?! hindi po kayo sasampa ng kaso?" nanginginig ko pa din sabi.
"ikaw lang ang nakagawa ng ganoon sa kanya at hindi kita masisisi, dahil alam ko ang ugali ng anak ko."
"ma'am?" iyan lang ang nasambit ko dahil ang buong akala ko...
"oo, hindi ako galit sa iyo, ako na lang ang hihimgi ng pasensya sa nagawa ng anak ko." sabi niya at nagtuloy tuloy siya sa kanilang kotse.
hindi na ako nakapagpasalamat .
matamang tinitignan lang ako ng lalaking nasa likod ng kotsekung saan katabi nito ang demonyita.
hay kung ganoon sana ang ugali ng alienang carmella ang pangalan na un! e di wow sana at wlang nangyaring ganito.
ahh, kaya pala pamilyar ako sa kanya. at oo, siya nga ung lalaking nasa likod ng sasakyan.
"hoy tanga!" sabay tabig nya sa mukha ko. nakakailan na'to ahh?
naiiyak na ako at hindi ako makagalaw dahil nanliliit ako sa hindi malamang dahilan. hindi ko kayang sumbatan siya dahil mayaman sya, ako'y isang hamak na mahirap lamang, kaya napayuko na lang ako.
"tinatanong mo kung ano ang kasalanan mo! DAHIL IKAW ANG DAHILAN KUNG BAKIT NAPALAYO SA AKIN ANG GIRLFRIEND KO!" madiin at pagalit ang mga katagang un.
Nang mag-angat na ako ng ulo ay wala na sila, at tuluyan ng tumulo ang mga luhang kanina pang bumabalong sa aking mga mata. Masakit lahat ang mga pinagsasabi niya, at ako pa pala ang may kasalanan, samantalang ang carmellang un ang may kagagawan ng lahat.
