De zomer

Hoofdstuk 2

En eindelijk was het zover, we vertrokken, alleen(!), met de trein naar Oostende! Ik kon haast niet wachten tot vanmiddag. Ik stond in het station, wachtend op mijn vriendinnen... en wachten... en wachten.... Opeens zag ik Ellen, ze zwaaide hevig naar mij. Volgens mij had ze er ook zin in. We bleven wachten op Mieke en Julie. Daar kwam Julie ook aangestrompeld, over tien minuten vertrekt onze trein, hopelijk blijft Mieke niet al te lang meer weg. Ongeveer 6 à 7 minuutjes later kwam Mieke aan. Ze heeft zich wel honderd maal verontschuldigd dat ze te laat was en zo... We hebben maar 2 minuten meer om onze trein te halen. Wij liepen zo snel als we konden naar de trein en als we toekwamen,..., vertrok de trein juist. De volgende trein kwam maar 45 minuten later... En dat is lang, heel lang! We wachtten geduldig af tot de volgende trein kwam. En wat doe je als je 45 minuten alleen met je vriendinnen in een station zit? Op je gsm zitten! We speelden spelletjes, checkten facebook, toonden nieuwe dingen aan elkaar,... Plots waren de 45 minuten om. Bijna en we hadden de tweede trein ook gemist! Op de trein was het superdruk! Overal liepen mensen heen en weer, sommigen naar het toilet, anderen om een boekje om iets te halen om te eten. Na lang zoeken vonden ze toch nog plaatsen. Achter hen zaten een paar knappe jongens, en in de zetels aan de andere kant een oude man die de krant zat te lezen. Het was ongeveer een uurtje rijden met de trein. Bob zat op de schoot van Julie, een echte hondenvriend! Hij voelde zich precies al helemaal thuis bij ons. De jongens lachten naar ons, ze waren met vier, een blonde, een zwartharige, een roste en een bruinharige... Lijkt wel een soort K3, maar dan met jongens en met 4! Ze gingen ook naar Oostende, toevallig... Mieke haar ogen wijkten voorturend af naar de blonde God achter ons, het was redelijk duidelijk dat ze hem leuk vond! Over een kwartiertje waren we er, dat werd tijd, want Bob werd veel te actief en wou een wandeling maken. Ik hoop maar dat hij dat niet te veel wilt, want ik ben niet van plan om mijn vakantie te verspillen aan een hyperactieve hond ofzo... Pas op! Ik vind Bob een hele leuke hond hoor! "PING, HALTE AAN OOSTENDE!" werd uit een microfoon geschreeuwd. We stapten uit en wandelden rustig over het perron, Bob was blij dat hij zijn pootjes nog eens kon strekken. De jongens liepen weg, Mieke zat even in een dipje maar dat ging snel over. Vanop de dijk zochten we uit welk appartement het onze was. Groot, klein, smal, breed, noem maar op, ze hebben het er allemaal! We vonden het eindelijk, op de bel stond: 'Truus S.', dat is mijn tante. We kwamen binnen en het eerste wat mij opviel was dat het daar mega gezellig was en dat we een heel mooi uitzicht hadden, op de zee en een stukje van de dijk. We pakten onze valiezen uit en gingen dan met Bob wandelen, eigenlijk gewoon om van dat gezaag en gehang enzo af te zijn. Mijn vriendinnen en ik liepen over de dijk bij zonsondergang, het leek wel een droom! We besloten samen een ijsje te gaan eten. Eén bol vanille voor mij, aardbei voor Julie, pistache voor Ellen en chocolade voor Mieke. Voor Bob natuurlijk niks want, hé, waar is Bob? Hij was verdwenen! Ik keek in de mensenmassa maar zag hem nergens. Ik gaf mijn vriendinnen geld om te betalen en zocht Bob, het was een bruine hond met een rode halsband. Plotseling zag ik een rood lintje tussen de mensen op het strand lopen. "Bob!" riep ik blij uit. "Waf!" riep hij terug, ik wist het zeker, het was Bob. Want er is er maar 1 zoals hij.