İlk hikayem , ilk bölümüm..
Haliyle tecrübesizim :D
Ama yinede yanımda olduğunuz için teşekkür ederim.
Haydi başlayalım o zaman ;)
Bölüm şarkımız;
Gripin-Durma Yağmur Durma
23.08.2015-------------
Hava karardı, bulutlandı gökyüzü. Birazdan yağacak olan yağmurun beni sırılsıklam edeceğini umursamayarak yürümeye devam ediyorum. Yürüyorum , yürüyorum ama öfkem , kırgınlığım , üzüntüm geçmek bilmiyor. Neden hersey bu kadar kötü gitmek zorunda , yoruluyorum ..
Böyle zamanlarda hep buraya gelirim , sahile..
En son 1 yıl önce annemi kaybettiğim gün gelmiştim , onu çok özlüyorum. Babam ve ben kaldık geriye. Babam , ünlü iş adamı Adnan Kahraman.. Keske annem de yanımızda olsa tekrar.
Burdayken onunla geçirdiğim güzel vakitler aklıma gelirdi , üzüntülerimden uzaklaşırdım.
Bugun yine oyle yapıcam ama o kadar kolay görünmüyor, hazmedemiyorum yaşadıklarımı.
Bugun evden bi sevinçle cıkmıştım. Sevgilimle yani Cem'le buluşacaktım. Evine vardım 3. Kat. 43 numara tam zile basacaktım ki kapının yarı aralıklı olduğunu gördüm. İçerdedir diye kapıyı biraz daha aralayıp içeri girdim. Oldukca lüks evi vardı ama bizim ki kadar değildi. Onlar da zengindi cunku Selim amcayla, babam iş ortagıydı şirketin %60 'ı bizim, %40'ı onlarındı neyse konumuz bu değil. Biraz daha ilerleyip koridordan geçerken birden bi inleme tarzı sesler duydum ,garipsedim başta sonra kendimi toplayarak sesin geldiği tarafa doğru adım atmaya başladım sanırım sesler yatak odasindan geliyordu. Oraya doğru ilerledim ve bir cesaretle kapıyı vurmadan açtım..
Bir de ne göreyim en yakın arkadaşım Gökçeyle, Cem'i yatakta yakaladım. Sarmaş dolaş, iğrenç bir görüntüyle.. Bakakaldım öylece , dilim tutuldu, kelimeler yutkundu boğazımda. Gitmeye çalıstım ama ayaklarımın beni taşıyacağına emin değildim. Gökçe gördü beni ilk sonra Cem farkına vardı.
Birden koşmaya başladım , en uzağa, en dibe..
Koştum , koştum yorulmuştum artık..
Arkama baktığımda o utanmazın hala peşimden geldiğine inanamıyordum, hangi yüzle peşimden gelebilirdi. "Ama artık çok oldun sen" dedim içimden..
Ve birden durup ona hakaret etmeye , bağırmaya başladım. Cem 'dinle beni açıklayabilirim gibi seyler zırvalıyordu filmlerde olur ya hani açıklayınca düzelecek herşey sanırlar . Dinlemedim ve bi daha beni aramamasını , yüzünü bile görmek istemediğimi söyleyip onu orda terkedip gittim..
Bu işte bütün öfkem bunun için.
Aslında değmez ama illakı bir burukluk yaşattırıyor insanda.Bundan sonra ne olacağı hakkında en ufak bir fikrim yok , ama şunu kesin olarak biliyorum artık hayatımda Cem ve Gökçe gibi karaktersizlere yer yok!
Yine biliyorum ki; geriye kalan yanlız , aldatılmış ve yarım bir Dilay Kahraman..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SEVDAM MISIN?
ChickLitİlk hikayemde yanımda olduğunuz için çok teşekkür ederim. Sevgilerimle..