Onunla buluştuk, saatlerce sarıldık... Sonra alarm çaldı, uyandım. Kalktım hayattan bezmiş durumdaydım, camdan dışarı baktım; Etrafta hiç kimse yok. Sanki terk edilmiş bir şehirde gibiydim. Rüzgar esiyordu, ağaç dalları sanki kırılacak gibi sallanıyordu. Soğuktu dışarısı...
Üşüdüğümüzde camı kapatmak kadar kolay olsaydı keşke, sevilmediğimizi anladığımızda o kişiye yüreğimizi kapatmak. Tek kişilik miydi bu şehir, sen gidince bomboş kaldı...
Uzun bir yolda yürüyor gibiyim. Uzun, çok uzun! Başı boş dolaşıyorum, arada sırada gülümsüyorum ama uzun süre mutlu kalamıyorum. İlla oluyo moralimi bozucak bişey. Bir hüzün beliriyo içimde, ağlamak istiyorum, ağlayamıyorum. Ağlasam buna değer mi sanki. Etrafımda çok fazla gereksiz insan var. Hatta varla yok arası bişey. Bana göre hiçbiri yok , hepsi gereksiz! Bazen tek bir kişinin eksikliği, diğer tüm insanları anlamsız yapıyo...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sensiz Şehir
RomanceGönderdiğin mesajı aldım, mesajını okuduğumda gördüm ki gönderdiğin acı oldukça külfetli, öylesine katlanması zor... " Hiçbirşey demeden sessizce gidiyorum"... Gerçekten çok zor...
