Küçüktü,10 yaşlarında falan.
Bu güne kadar yaşadıkları onu 10 yaşından daha olgun etmişdi .Acılar hep olgunlasdirir insanı derler .
O güne kadar hiç anne sevgisi görmemişti çünkü annesi boşandıktan sonra baya sinirli biri olmuşdu çoğu zaman kızardı Seraya.
Sera çok sakin sessiz bir kıza dönüşmüştü hiç kimseyle konuşmazdi pek fazla ama hep gülerdi.Insnlar asla onun bir şeye üzüldüyünü görmezlerdi. Çok iyi saklardi acılarını ama tabii daha küçük diye kimse onun canının yanacağını düşünmezdi nede olsa çocuk derlerdi.
Ama yinede bir şekilde razı kala biliyordu hayattan,tüm acılarına rağmen.Daha sonra başına geleceklerden habersiz di .Şimdilik masum bir o kadarda sakin bir hayatı vardı . Okullar tatildi , o yüzden evde bütün gününü televizyon izlemekle geçirir di . Arkadaşları vardı ama küçüktü bulusamiyorlardi.O zamanlar farklıydı teknoloji falan ilerlememisti bu kadar o yüzden sıradan bir hayatı vardı .
Sera annesine çok düşükündü,ama asla belli etmezdi .Annesi ne kadar kirsada onu severdi az bile olsa .Belki oda belli etmiyordu sevdiyini .
Melek teyze yani Seranin annesi hep geç saatlere kadar çalışırdı bu yüzden Sera okuldan çıktıktan sonra hep annesinin iş yerinde geç saatlere kadar oyalanirdi.Annesinin işi bitdikte birlikde giderlerdi.Yillarca böyle sürdü bu hep sokakta kenarda köşede geçen bi çocukluğu vardı .
Ama gülüyordu her şeye rağmen çünkü daha gerçekten çok küçüktü
Hayat ona daha gerçekleri sunmamisti aslında Sera anlayacak yaşta deyildi desek doğru olurdu .
