Gece'den Gece'ye Masallar

Meselem Kendimle

Gecenin yaşı damlarlen yüzüme, bu gecede uyuyamayacağım. O çok uzaklarda, ben savaşıyorum tüm dünyamla. Uykuyla, rüyalarla, bitmemesine sebep o ilahi duygularla. Tanıdık sesin tiz rengi, boyumu aşan sularda yüzüyorum ben. Kendi kendimle gelin güveyim, sürekli boşa kürek çekiyorum ben. Doluya düşmüyor gönlüm. O söylenen gecenin karanlığında yine bi başımayım ben. Işıl mı dünyam, ışıl mı yıldızlar? Bir yerlerde geceden korkanlar için inanılmaz bir ışık süzmesi var. Ben en çok ve en kolay kendimi yakıyorum. Bedenim acıyı sindiriyor artık. İçimdeki denize bu ateşler az geliyor bazen. İşte o zaman yandıkça yanıyorum, kendini yakan bir akrebe dönüşüyorum. Bazen dönüştüğüm o şeyden de korkuyorum. Bu benim meselem, ben kendi içimde ayağa kalktıkça düşüyorum. Dünyanın iki yüzünün arasında çırpınan zavallılarız biz, küçük hesaplarla aklımızı dolduruyoruz. Günleri gülleri soldurarak geçiriyoruz. Ve sen bana o kadar uzaksın ki birbirimize sarılamıyoruz. Ben senin çeneni kaldıra kaldıra küçük ve biçimli dudaklarınla bana gülmeni özlüyorum. Aslında o kadar karışık ki kalbim çözemiyorum. Yokluğuna alıştığım seni, onca eziyete katlandığım seni, bir zamanlar deli divane aşık olduğum seni artık o kadar aramıyorum. Gidersen ölmem bunu biliyorum ve maalesef gidersem ölmessin bunu biliyorum. Bu yüzden çok hareketsiziz ikimizde. Artık sadece yaşıyoruz. Bunun bizden çekip aldıkları nedir? Belkide ben senin dünyanı mahvediyorum, yanıma kalmaz biliyorum. Derdim boyum gibi yüreğimi de aşar.
Artık kalemi elime alınca kafiyeleri düşünmüyorum. Demek o kadar olgunlaştım. Ben senden ayrı kalmış, buna alışmış, pekala yaşayabiliyorum. Bilmiyorum yaşayadabiliyor muyum? Bizim sahilimiz nasıldır şimdi? Mevsim yaz, heryer cıvıl cıvıl herkes neşeli inan. Bi ben kaldım kilometrelerin ötesinde. Siz orda kalabalık, bir ben burda, bir ben bir başıma...