Mijn eigen saaie leven.

Melanie

Francisca staat op. 'Hallo jongedame.' Zegt Rosalie's moeder. 'Ik ben Anne van Drunen, de moeder van Rosalie.' 'Dag mevrouw, ik ben Francisca, ik ben hier blijven slapen met Rosalie want haar oppas is niet gekomen!' 'Oke, ik zal Wendy daarop aanspreken! Goed dat jij bij haar bent gebleven!' Ook Rosalie staat op. 'Hoi mam! Wat ben je vroeg!' 'Ja ik ben wat eerder gekomen omdat ik niks van Wendy gehoord had!' 'Ja... Die is niet gekomen...' 'Dat weet ik lieve schat.'
BONK 'AUW!'
Boven horen ze een keiharde bonk. Rosalie rent naar boven. Haar moeder, vader en Fran volgen haar. Boven ligt Melanie op de grond. 'Auw' ze wrijft over haar hoofd. Rosalie staat in de deuropening. 'Wie ben jij?!' Vraagt Rosalie geschrokken. Melanie kijkt omhoog. De kastdeur staat open. Haar voeten liggen nog half in het portaal. Ze staat heel snel op. Dan komen ook haar ouders en Fran boven. 'Oeps.' Zegt Melanie. 'Mam? Wat is dit allemaal?!' Ze draait zich om naar haar moeder. 'Is zij dat meisje op die foto?!' 'Eh, ja' antwoord haar moeder. 'Je had gezegd dat ze dood was!' 'Wat?!' Schreeuwt Melanie. 'Heb jij haar gezegd dat ik dood was! Hoe haal je het in je hoofd! Als ze er op haar zestiende achter was gekomen was ze ook boos geworden! Zeggen dat iemand dood is! Dat kan toch niet! Ik ben haar zus!' 'Wat?' Vraagt Rosalie. 'Ben jij, ben jij mijn zus?' 'Ja, en ik ben niet dood!' 'Waarom wist ik dit niet?!' 'Ik heb het je niet kunnen vertellen want ik mocht niet naar de andere kant. Ik leg het je straks uit oke?' 'Oke... Is goed.' 'Mama? Waarom mocht ik niet weten dat ze bestond?!' 'Nou omdat je dan naar haar toe zou willen, en dat kon niet.' 'Maar mam.' Zegt Melanie. 'Nu moet ze bij mij komen wonen...' 'Je hebt gelijk, wij gaan alles regelen bij haar school en het huis verkopen en dan komen wij ook.' 'Oke, is goed. Ik regel alles in ColourVille wel oke?' 'Ja dat is goed. Tot de volgende keer schatties van me!'

Melanie en Rosalie pakken samen alle spullen in van Rosalie. Daarna gaan ze door het portaal. Melanie en Rosalie zetten alle spullen neer in een prachtige tienerkamer. De kamer is meer bedoelt voor een meisje van zestien in plaats van een meisje van twaalf. 'Is dit mijn kamer?' Vraagt Rosalie. 'Nee, dit is de mijne.' Antwoord Melanie. 'Hij is supermooi!' 'Jij slaapt bij mij op de kamer Rosa.' 'Maar er zijn vijf deuren in deze gang! Zijn er dan 3 badkamers ofzo?!' 'Nee dat niet, kom maar mee, ik laat je je eigen kamer wel zien.' Melanie en Rosalie lopen de kamer uit. 'Oke bereid je voor!' Zegt Melanie. Ze houdt de deurknop vast. 'Oke, 3,2,1...' Melanie gooit de deur open. Rosalie loopt de kamer in. Het is een grote kamer met gele muren. 'Wow, coole muren!' 'We moeten het nog inrichten. Wacht even hoor.' Melanie knipt met haar vingers. Er opent voor haar neus een soort digitaal computerscherm. Melanie tikt met haar vingers op het scherm. Ze knipt nog eens met haar vingers en het scherm verdwijnt. 'Rosalie's droombed, Rosalie's droombed, Rosalie's droombed.' Fluister Melanie terwijl ze knipt met haar vingers. Opeens staat er een bed in de kamer. Melanie knipt met haar vingers en het bed begint te vliegen. 'Ga maar zitten Rosa, dat is toch hoe mensen je noemen? Rosa?' 'Ja, dat klopt!' Rosalie gaat zitten op het bed. 'Hoe wist je dat eigenlijk?!' Melanie loopt de kamer uit en het bed volgt haar. 'Oh gewoon, ik kan je een soort van bespioneren ofzo iets...' 'Wat?! Gaaf! Kan ik dat ook doen?!' 'Ja maar je kan alleen mensen bekijken die op de aarde wonen, en die je kent!' 'Is dit niet op de aarde dan?!' 'Nope!' Melanie zet het bed neer naast het hare. 'Tadaa! Een driepersoonsbed!' 'Gaaf! Paars met geel!' 'Inderdaad ja!' 'Oke ik zal je alle regels uitleggen!'