Het gaat nog wel even duren voordat ik weer de oude zal zijn,al ik hier ooit weg zal komen. Het is inmiddels al een week dat ik hier ben. De dagen zelf zijn niet zo erg maar de nachten zijn verschrikkelijk. Het is hier donker en koud. Want ja aan een deken denk je niet. Er is trouwens nog wel wat bijzonders gebeurt. Ik heb water gevonden. Nadat ik eindelijk de kracht had gevonden om van de weg, weg te gaan. Heb ik verder op flessen water gevonden. Dus water heb ik wel weer. Nu alleen nog een manier om hier weg te komen. Maar zal ik maar weer verder vertellen. We waren bij. Oja opweg naar de pizzaria. Ik had mijn huiswerk toen tenminste snel af. Dat gebeurt ook maar zelden. Ik spring op de fiets en scheer weg. Ik wil zo snel mogelijk bij de pizzaria komen. Oke. Ik ben er bijna nog een straat. En nog een. De laatste en daar is het de manderijnlaan. Nu op zoek naar de pizzaria. Of nummer 40. Ligt eraan wat het duidelijkst is. Focus laat je niet aflijden je bent op een missie. Oke even kijken. He daar verder op zag ik een boord. Snel fietste ik erheen. Maar helaas geen pizzaria geen nummer 40. Wel wist ik nu dat het een hele hele hele lange straat is. Dit is pas nummer 90. Laat ik maar door fietsen. Oke 88 86 84 82 80 78. Zo gaat het eeuwig duren. Oke 40 38 36 34 32. Wacht dat was 40. Maar dat is geen pizzaria dat is een huis. Mischien woont hij daar. Maar waarom zou hij daar met me willen afspreken. Onee de deur gaat open. Ik moet me snel verstoppen. Maar waar? Daar snel mijn fiets tegen de muur, hopelijk herkent hij hem niet. En ik zelf snel in de struiken. In de hoop dat hij me daar niet ziet. De deur gaat open. Er komt een vrouw uit. Niet dat ik weet wie die vrouw is. Maar achter haar daar komt hij. Hij woont daar dus echt. Of in ieder geval kent hij degene die daar woont. Hij loopt richting mijn fiets. Onee als hij hem maar niet herkent. Gelukkig hij loopt er voorbij. Dat was op het nippertje. Zodra hij weg is spring ik uit de struiken, ren naar mijn fiets en rij weg. Zo snel mogelijk terug naar huis. Maar nu heb ik er spijt van dat ik niet even achterom gekeken had. En hem had zien kijken hoe ik weg reedt. Nu ben ik er inmiddels wel achter wie die vrouw was. Zij was zijn andere "vriendin". Ook al was ik het toen niet. Ik ben het nu ook al niet meer.
JE LEEST
broken
Teen Fictionhoe is het om op een dag midden in de wildernis wakker te worden. met maar een flesje water en een beetje eten. zonder de weet hoe je hier weg moet. komen. En tegelijkertijd je alles nog herinnert over hoe je daar komt. En vooral door wie.
