Narcis

Proloog

Ik ren de trap op, maar hoe hard ik ook ga het lijkt wel of de trap nooit ophoud alsof ik op een omgekeerde roltrap ren. Mijn benen lijken wel van lood en het kost me moeite om ze op een goed tempo te houden. Wanneer ik denk dat ik een beetje opschiet dan komen er steeds meer treden bij. Ik kijk omlaag en ik zie dat ik een paarse jurk aanheb die net boven mijn knieën uitkomt. Ik voel opeens dat er meer kracht in mijn benen komt en ik probeer mijn pas te verhogen. 'sneller, sneller!' denk ik. Ik kijk opzij en zie de hele tijd een grote zwarte vlek naar beneden vallen. Je kunt niet goed zien wat de vlek is, maar het lijkt een beetje op een lichaam. De hele tijd als het lijkt de grond te raken komt het weer van boven en valt het weer opnieuw. 'Verdomme! schiet nou op!!!' schreeuw ik tegen me zelf. Opeens krijg ik al mijn kracht terug en race naar boven. Hoe sneller ik ren hoe vaker de vlek naar beneden valt. Een vel licht zegt me dat ik bijna bij de uitgang ben, nog een klein stukje! Het vele licht omarmt me en ik kan voor eventjes niks zien. Wanneer ik weer mijn zicht terug krijg is het alleen maar donker om me heen. Ik voel een hand op mijn schouder en het adem van iemand in mijn nek. Ik wil me niet omdraaien omdat ik bang ben dat als ik me omdraai dat ik het in de ogen moet aankijken. Dus ik kijk naar beneden en klem mijn vuisten , alstublieft verdwijn alstublieft. Ik zie de schaduw van de persoon achter me en ik kijk naar het om te zien of het ook verdwijnt. Opeens lijkt de schaduw te zijn verdwenen, ik voel ook geen hand op mijn schouder. Het lijkt wel uren te duren voordat de spanning in mijn vuisten verdwijnt. Ik glimlach en een beetje en kijk op. Een schaduw die een kop groter dan mij is staat opeens voor me en grijpt me bij de kil. Ik geef een gil en een geluid van iets dat lijkt een alarmklok zorgt ervoor dat ik mijn ogen open doe en wakker word in mijn eigen slaapkamer.