Narcis

Hoofdstuk 1

'Kut klok.' ik mep de klok stil en zucht. Het is zo ver, mijn eerste schooldag sinds een jaar geleden. ' oh zo te zien ben jij ook wakker' een geluid komt van boven en ik kijk naar boven. Mijn jongere tweelingzus, Eva, zit op het bovenste bed een strip te lezen. ' ook goedemorgen' zeg ik zachtjes. Ik stap met moeite uit bed en begin mijn pyjama uit te trekken. ' Was je al wakker?' vraag ik met de rug naar haar toegekeerd. ' Ik was een half uur eerder wakker en had toen geen zin meer om te slapen.' antwoordt ze normaal. Ik vraag verder niks en doe snel een spijkerbroek met een zwart truitje aan. ' Mam is net vertrokken, ze had gezegd dat ze je veel plezier wenst'. Ja vast, ik doe snel mascara op en loop uit mijn kamer 'heb je al gegeten Eva?' Ik kijk haar aan. Je kunt haar nu beter zien wanneer je bij de deur staat. Haar groene ogen kijken me aan en ze haalt haar scheve pony uit haar gezicht zodat ze met beide ogen kan zien. Ze zet het zwarte haar achter haar oor en gaat even recht op zitten. ' Nog niet, maar ik hoef nog niet school'. Nu ze de pony heeft weggehaald kun je boven haar rechte ,zwarte, wenkbrauw een litteken zien. Ik kijk voor even zorgelijk naar haar' Vergeet niet te eten oké?' Ze haalt haar schouders op en gaat weer in haar strip lezen. Ik zucht nog eventjes en loop dan uit de kamer.

Wanneer ik de trap af loop zie ik de schoenen van mijn moeder niet meer en concludeer dat mam weg is. Sinds vader gestorven is werkt mam steeds meer en het lijkt wel of ze meer op werk is dan thuis. Ik loop de woonkamer binnen en ga richting de keuken. Ik stap de keuken binnen en een kopje, die de hele tijd omlaag had gelegen, schiet omhoog en de staart begint heen en weer te gaan. ' Hallo Webster' Ik geef de ,bruine, teckel een aai over zijn hoofd en de staart lijkt wel een eigen leven te hebben als het begint sneller heen en weer te gaan. Ik haal de boter en kaas uit de koelkast en begin een broodje voor mezelf te smeren. Ik zet het broodje op mijn bord en loop weer richting de woonkeuken om op de bank te zitten. Webster staat op en loopt met grote opwinding achter me aan. Als hij kon praten zou hij vast zeggen dat ik mijn best moet doen, denk ik met een kleine glimlach op mijn gezicht. Ik zet het tv aan en ga na het nieuws kijken. Er is niet veel nieuws, een meisje is vermoord, een beroemdheid die in de problemen zit, de economische zaken die me niet boeien en een grappig verhaal over een kat die naar een half jaar weer terug is bij zijn eigenaar. Ik gooi snel de melk in mijn keelgat en zet het op het aanrecht. Ik heb nog een kwartier de tijd voordat ik weg moet, maar ik ga wat eerder de deur uit. Ik doe mijn schoenen aan, zet de tv uit en haal mijn jas van de kapstok. Met een laatste aai over Webster hoofd schreeuw ik de trap op 'Ik ga!' Ik krijg geen reactie terug en doe de deur open om hem weer dicht te doen wanneer ik buiten sta.

De koude lucht omarmt me en ik verstop mijn gezicht dieper in de jas. Ik loop de trap af die voor mijn deur sta en doe het hek open zodat ik uit de tuin loop en op de stoep sta. De school is maar tien minuten lopen, maar ik doe er nu extra langzaam over, ik heb toch alle tijd denk ik. Ik loop alle huizen voorbij en kijk door hun spiegels om te zien wat er allemaal te zien is. Een kat ligt lekker voor het raam te slapen alsof het de beste leventje leid waar het naar kan vragen ' ik ben jaloers' zeg ik zachtjes. De andere huizen hebben niet veel speciaal voor het raam zitten; bloemen in een vaas, gordijnen of niks. Voordat ik de hoek omloop heeft het laatste huis wel iets dat me interesseert. Iemand is daar net jarig geweest en heeft een slinger vol kaarten voor het raam hangen. De kaarten hebben verschillende voorkanten en zien er allemaal er vrolijk uit. De kaart die mijn oog heeft opgevangen zit helemaal op het uiteinde van de slinger, een kaart met narcissen erop, Eva favoriete bloemen. Ik vind narcissen niet helemaal geweldig, maar ik vind wel dat Eva veel lijkt op narcissen althans voor dat, dat gebeurde. Als je ons naast elkaar zou zetten zou je niet direct zien dat we een tweeling zijn. Eva heeft een donkere huidskleur dan ik, zwart haar en ik heb bruin haar, groene ogen en ik heb blauwe ogen. Eva lijkt meer op vader en ik heb de trekjes van mijn moeder gekregen. Met persoonlijkheid lijken we ook niet op elkaar, ik ben veel serieuzer dan Eva en minder sociaal. Als we dieren waren zou Eva een chimpansee zijn en ik een kat, ik kan sociaal zijn alleen als ik er zin in heb anders kan ik heerlijk wegdromen in een goed boek. Omdat ik zo in gedachten ben valt het me niet op dat ik word bekeken. Ik kijk opzij en zie een schaduw in de reflectie van het raam.

Ik kijk achter me, maar ik zie dan niemand die naar mij kijkt. Het is weer zo ver, denk ik tegen mezelf. Meestal zouden mensen schrikken als ze iemand zien dat er eigenlijk niet is, maar ik heb al een jaar last van deze schaduw. Ik heb niks tegen mijn zus en moeder gezegd omdat ik ze niet meer zorgen wil geven, ook wil ik niet eindigen in een gesticht. Ik kijk de schaduw aan 'wat wil je nu van me?' zeg ik zachtjes tegen de schaduw. De schaduw zegt niks en we blijven voor eventjes zo naar elkaar staren. Zo te zien is hij nu niet zo agressief, hij kan net zoals in mijn droom een beetje agressief zijn of niks doen en alleen er maar staan. Hij heeft me echter nog nooit pijn gedaan dus daarom heb ik geleerd om met hem te leven. De schaduw maakt een beweging en tikt met zijn puntige vinger naar zijn pols om te zeggen dat ik moet opschieten. 'oké ik ga al' Ik loop voorbij het raam en de hoek om en zoals hij was verschenen is hij ook verdwenen. Ik weet nog steeds niet waarom ik de enige ben die het kan zien maar zolang het me niet te dodelijk word vind ik het best.

Het gebouw van de school komt in zicht en ik loop nog langzamer alsof de school dan de deuren zou dicht doen voor mijn gezicht. Er is echter een nadeel van te vroeg weggaan, je komt altijd op tijd.